Miniature Effect Art Frames

Najwcześniejsze zachowane miniatury to seria kolorowych rysunków lub miniatur wyciętych z Iliady ambrozjańskiej, ilustrowanego rękopisu Iliady z III wieku. Są one podobne pod względem stylu i obróbki do sztuki malarskiej późniejszego rzymskiego okresu klasycznego. Na tych obrazach istnieje znaczna różnorodność jakości rysunku, ale jest wiele godnych uwagi przykładów drobnego rysunku figuralnego, dość klasycznego w sentymencie, pokazującego, że wcześniejsza sztuka nadal wywierała wpływ. Również takie oznaki krajobrazu, jakie można znaleźć, są typu klasycznego, nie konwencjonalnego w sensie średniowiecznego konwencjonalizmu, ale wciąż próbującego podążać za naturą, nawet jeśli w sposób niedoskonały; tak jak w freskach pompejańskich i innych z epoki rzymskiej.

Jeszcze większą wartość z artystycznego punktu widzenia mają miniatury watykańskiego rękopisu Wergiliusza, znanego jako Vergilius Vaticanus, z początku V wieku. Są one w doskonalszym stanie i na większą skalę niż fragmenty ambrozjańskie, przez co dają lepsze możliwości badania metod i technik. Rysunek utrzymany jest w dość klasycznym stylu, a miniatury mają być bezpośrednimi kopiami ze starszej serii. Kolory są nieprzejrzyste: rzeczywiście we wszystkich miniaturach wczesnych rękopisów zastosowanie koloru ciała było uniwersalne.

Metoda zastosowana przy umieszczaniu różnych scen na stronie jest bardzo pouczająca dla praktyki stosowanej, jak możemy przypuszczać, przez artystów pierwszych wieków. Wydaje się, że tło sceny zostało najpierw namalowane w całości, zajmując całą powierzchnię kartki; następnie na tym tle malowano większe postacie i przedmioty; i na te znowu nakładały się mniejsze szczegóły przed nimi. (Algorytm malarza.) Ponownie, aby zapewnić coś w rodzaju perspektywy, przyjęto układ poziomych stref, z których górne zawierają figury w mniejszej skali niż te poniżej.

Miniaturowa sztuka ormiańska rozkwitła w XIII wieku, zwłaszcza w Cylicyjskiej Armenii, gdzie miniatury były bardziej luksusowe i eleganckie. Dzieła tak utalentowanych miniaturowych artystów z różnych czasów i ośrodków oraz wielu innych przetrwały do ​​dziś marsz czasu. Nie zachowały się jednak nazwiska wielu innych miniaturowych artystów.

Miniaturowe malarstwo ormiańskie przeszło długie i trudne historyczne ścieżki; jest świadkiem niezrównanej twórczej gorliwości Ormian, której nie zdołały zgasić niezliczone katastrofy ze strony obcych najeźdźców ani trudne i torturujące szlaki migracyjne. Swoją oryginalnością, mistrzostwem wykonania, niezwykłą kolorystyką, bogactwem i różnorodnością biżuterii zajmuje wyjątkowe i zaszczytne miejsce nie tylko w skarbcu sztuki narodowej, ale także światowej.

Szkoła anglosaska, rozwinięta zwłaszcza w Canterbury i Winchester, prawdopodobnie zaczerpnęła swój charakterystyczny rysunek odręczny z klasycznych modeli rzymskich, w niewielkim stopniu pod wpływem żywiołu bizantyjskiego. Najwyższe walory miniatur z X i XI wieku tej szkoły tkwi w pięknym rysunku konspektu, który wywarł trwały wpływ na miniaturę angielską wieków późniejszych. Ale południowa szkoła anglosaska raczej odstaje od ogólnej linii rozwoju zachodniej miniatury średniowiecznej.

Za monarchów karolińskich rozwinęła się szkoła malarstwa wywodząca się z wzorców klasycznych, głównie typu bizantyjskiego. W tej szkole, która swój początek zawdzięcza zachętom Karola Wielkiego, widać, że miniatura występuje w dwóch formach. Po pierwsze, mamy do czynienia z miniaturą prawdziwie konwencjonalną na wzór bizantyjski, której tematami są zazwyczaj portrety Czterech Ewangelistów lub portrety samych cesarzy: postacie formalne; karty genialnie pokolorowane i złocone, na ogół osadzone w architektonicznym otoczeniu o stałej czcionce i pozbawione krajobrazu w prawdziwym tego słowa znaczeniu.