Szczygieł śpiew ptaków

Mają najpiękniejsze zakątki brazylijskiego ptaka Szczygieł

Funkcje:

Alarm

Budzik

Dźwięk dzwonka

Narożniki:

Klasyczny

Metaliczny

portugalski

Żart

Wenezuela

Nazwa naukowa

Jego nazwa naukowa oznacza: do (grecki) spinos = ptak wspomniany przez Arystofanesa, Dionizosa, Hesychium i innych starożytnych pisarzy, ale nie zidentyfikowany; i magellanica = odnoszące się do Cieśniny Magellana w Patagonii. ⇒ Ptak Cieśniny Magellana.

Charakterystyka

Mierzy 11 centymetrów długości.

Ten mały ziarnisty ptak jest ptakiem dobrze znanym, ponieważ jest stosunkowo łatwym do zidentyfikowania gatunkiem. Jego czarna maska, obecna tylko u samców, a także żółte plamki na skrzydłach, sprawiają, że szczygieł jest bardzo kolorowym ptakiem z łatwo rozpoznawalnym wzorem, nawet w locie. Samice mają oliwkową głowę i spód. Młode samce z kilkumiesięcznym już mają czarne plamy na głowach. Wiosną śpiewa się na drzewach, antenach, słupach i dachach. Zimą często dodaje się go do stad o znacznych rozmiarach, które mogą zgromadzić setki ptaków. Oprócz charakterystycznego śpiewu, siedzącego lub w locie, naśladuje śpiew innych ptaków.

Ma bardzo zróżnicowane, delikatne śpiewanie, idące bardzo szybko; długie zwrotki przeplatające imitacje innych ptaków. Śpiewa także w locie.

Podgatunki

Obecnie rozpoznaje się 12 podgatunków, z których niektóre są do siebie bardzo podobne, co utrudnia ich rozpoznanie w terenie.

Spinus magellanica alleni: Znany jako szczygieł w mieście São Paulo. Mierzy 10 centymetrów długości i przedstawia żółty kolor najsilniejszej piersi; mieszka w południowej Piauí, Tocantins, Goiás i północnej Mato Grosso, a także w części Boliwii i Paragwaju.

Spinus magellanica icterica: Znany również jako szczygieł, szczygieł-catingueiro, szczygieł-mateiro, szczygieł-pinheirinho. Mierzy około 11,8 centymetra długości, przedstawiając głowę i do połowy szyi całkowicie czarną, z dominującym kolorem zielonkawożółtym; zamieszkuje od południa Bahia, przez cały południowy wschód Brazylii, w tym Minas Gerais, na południu aż do Rio Grande do Sul.

Spinus magellanica magellanica: W Urugwaju i Argentynie, aż do Patagonii. Podobne do icterica, ale jest znacznie bardziej zielone i większe. Całkowicie biała cloaca.

Spinus magellanica longirostris: Roraima, Wenezuela i Gujana. Dziób podobny do alleni jest znacznie wydłużony i cienki, a żółty nie jest tak silny.

Spinus magellanica capitalis: Zamieszkuje Peru, Kolumbię i Ekwador. Samiec tego podgatunku ma górną trzecią część klatki piersiowej i grzbiet ciemną „plamistą” czernią;

Spinus magellanica urubambensis: Zamieszkuje Chile i Peru, częściej w Chile. S. magellanica urubambensis jest najbardziej zielonym podgatunkiem z najciemniejszymi czarnymi częściami. W białych częściach innych podgatunków ma szarawy kolor.

Boliwijski spinus magellanica: Boliwia środkowo-południowa. Wyróżnia się tym, że samiec ma czarną maskę, która rozciąga się na klatkę piersiową i początek brzucha i jest dużego rozmiaru.

Spinus magellanica paula: wybrzeże Pacyfiku w Ekwadorze i Peru. Podobne do peruwiańskiego, ale mniejsze i z cieńszym dziobem.

Peruwiański spinus magellanica: Centrum Peru. Wygląda jak paula, ale jest większy, bardziej zielony na górnych partiach i jaśniejszy na zadzie.

Spinus magellanica sanctaecrucis: Boliwia środkowa i wschodnia. Podobny do boliwijskiego, ale nieco mniejszy, z piórami podbródka i grzbietu sczerniałymi pośrodku z jasnymi oliwkowymi marginesami. Podobnie jak Boliwijczyk, czarny kaptur jest dość obszerny i może sięgać prawie do końca brzucha.

Spinus magellanica tucumana: Argentyna od Jujui do Mendozy i w Sierra de Córdoba. Podobnie jak w Boliwii, ale nieco mniejszy, czarny kaptur rozciąga się tylko na podbródek i szyję, jednolicie zielone górne części z kilkoma ciemnymi paskami. Blady spód i bielone boki.

Spinus magellanica hoyi: