Tareekh e Tabri Urdu Part 2

O Imam At-Tabari

W IX wieku naszej ery islamska nauka osiągnęła szczyt. Muzułmańscy uczeni i naukowcy przodowali w nauce i osiągnięciach w różnych dziedzinach. Abu Jafar Muhammad ibn Jarir at-Tabari przewyższył ich wszystkich. Nauczył się literatury hadisów, studiował także wiele innych przedmiotów, aby pogłębić swoją wiedzę na temat Świętego Koranu i religii islamu. Pod koniec swoich dni był znany jako komentator Świętego Koranu, ekspert w dziedzinie islamskiego orzecznictwa (Fiqh) i znany historyk. Był także autorem wielu książek; najbardziej znanym z nich był jego Tafsiir Świętego Koranu, a drugim była jego encyklopedia o historii islamu.

At-Tabari urodził się w mieście Amul, w Tabaristanie, górzystym regionie leżącym na południe od Morza Kaspijskiego w 839 r. Amul został zbudowany nad brzegiem rzeki, a najbliższym portem było miejsce zwane Humm, które był u ujścia rzeki.

Imam at-Tabari zmarł w wieku 85 lat w 923 roku p.n.e. Przeczytaj cały artykuł na temat krótkiej biografii Imama At-Tabari

Powiązane książki

Imam at-Tabari spędził 12 lat na pisaniu tej encyklopedii o historii islamu. Jego praca nie była łatwa, ponieważ musiał zbierać i kompilować materiał z różnych źródeł. Musiał też polegać na raportach ustnych, aby uzupełnić swoją encyklopedię.

Jego encyklopedia, „Annals of the Apostles and Kings”, z roku na rok opisywała historię islamu; próba kategoryzacji historii od stworzenia aż do 915 roku p.n.e. Do czasu ukończenia dzieła zgromadził w swojej obszernej pracy wszystkie historyczne tradycje Arabów. Świat muzułmański nie zwlekał z uznaniem i dzieło to stało się bardziej znane niż jego komentarz do Świętego Koranu, ponieważ w tym czasie nie istniały inne tego typu dzieła.

Mówi się, że we wszystkich wielkich bibliotekach muzułmańskiego świata istniało co najmniej 20 egzemplarzy jego encyklopedii. Setki kopistów zarabiało na życie kopiując jego dzieło na użytek osób i bibliotek. Wiele jego oryginalnych dzieł zaginęło z upływem czasu. Dopiero pod koniec ubiegłego wieku współczesni uczeni poskładali jego prace, aby studenci mogli je studiować w czasach współczesnych.

Tabari urodził się w Amolu w Tabaristanie (około 20 km na południe od Morza Kaspijskiego) zimą 838–9. [7] Nauczył się na pamięć Koranu o siódmej, był wykwalifikowanym przywódcą modlitwy o ósmej i zaczął studiować tradycje prorockie o dziewiątej. Opuścił dom, aby studiować w 236 AH [8] (850/1 AD), gdy miał dwanaście lat. Zachował bliskie więzi ze swoim rodzinnym miastem. Wrócił co najmniej dwa razy, drugi raz w 290 AH (903 ne), kiedy jego otwartość wywołała niepokój i doprowadziła do jego szybkiego odejścia [9].

Najpierw pojechał do Rayy (Rhages), gdzie pozostał przez około pięć lat. [10] Głównym nauczycielem w Rayy był Abu Abdillah Muhammad ibn Humayd al-Razi, który wcześniej uczył w Bagdadzie, ale teraz miał siedemdziesiąt lat [11]. W Rayu studiował także orzecznictwo muzułmańskie zgodnie ze szkołą Hanafi [12]. Między innymi ibn Humayd nauczył Jarira Tabariego historycznych dzieł ibna Ishaqa, zwłaszcza al-Sirah, jego życia Mahometa [13]. W ten sposób Tabari został w młodości wprowadzony do historii przedislamskiej i wczesnej islamskiej. Tabari często cytuje ibna Humayda, ale niewiele wiadomo o innych nauczycielach Tabari w Rayy.