Tom Jones Songs

Tom Jones stał się jednym z najpopularniejszych wokalistów, którzy wyszli z British Invasion. Od połowy lat 60. Jones śpiewał niemal każdą formę muzyki popularnej - pop, rock, show, country, dance i techno, śpiewał to wszystko. Jego rzeczywisty styl - pełny gardło, mocny baryton, który nie zwracał uwagi na niuanse i subtelność - nigdy się nie zmienił, po prostu śpiewał na różnych podkładach. Na scenie Jones grał swój seksualny urok; nie miało znaczenia, czy był w rozpiętej koszuli, czy w smokingu, zawsze promieniował surową seksualnością, która przyniosła mu spore grono oddanych fanek, które często rzucały bieliznę na scenie. Następstwa Jonesa nie zmniejszyły się przez dziesięciolecia; był w stanie wykorzystać trendy, zdobywając nowych fanów, zachowując przy tym swój rdzeń.

Urodzony jako Thomas John Woodward, Jones zaczął śpiewać profesjonalnie w 1963 roku, występując jako Tommy Scott w Senators, walijskiej grupie beatowej. W 1964 roku nagrał kilka solowych utworów z producentem płytowym Joe Meekiem i kupił je do różnych wytwórni płytowych, by odnieść niewielki sukces. Później w tym samym roku producent Decca Peter Sullivan odkrył występ Tommy'ego Scotta w klubie i skierował go do kierownika Phila Solomona. Było to krótkotrwałe partnerstwo, a wokalista wkrótce przeniósł się do Walii, gdzie nadal śpiewał w lokalnych klubach. Na jednym z koncertów zwrócił na siebie uwagę byłego piosenkarza wicehrabia Gordona Millsa, który został kierownikiem artystycznym. Mills podpisał kontrakt ze Scottem, przemianował go na Tom Jones, i pomógł mu nagrać swój pierwszy singiel dla Decca, „Chills and Fever”, który został wydany pod koniec 1964 roku. na początku 1965 r., stał się hitem numer jeden w Wielkiej Brytanii i hitem Top Ten w Stanach Zjednoczonych. Mocno zaaranżowany, ponad topowymi aranżacjami pop idealnie dopasowanymi do swingującego, seksownego wizerunku Jonesa, gwarantującego mu relację prasową, co przełożyło się na serię hitów , w tym „Once Upon a Time”, „Little Lonely One” i „With These Hands”. W 1965 roku Mills zapewnił również Jonesowi kilka tematów filmowych, w tym hit Top Top „What's New Pussycat?”. (Czerwiec 1965) i „Thunderball” (grudzień 1965).

Popularność Jonesa zaczęła nieco spadać do połowy 1966 r., Co spowodowało, że Mills przeprojektował wizerunek piosenkarza w bardziej szanowanego, dojrzałego, ubranego w smoking ubranka. Jones zaczął także śpiewać materiał, który spodobał się szerokiemu gronu odbiorców, na przykład piosenki country „Green, Green Grass of Home” i „Detroit City”. Strategia zadziałała, gdy powrócił na szczyt list przebojów w Wielkiej Brytanii i zaczął ponownie uderzać w Top 40 w Stanach Zjednoczonych. Przez resztę lat 60-tych zdobył ciągłe trafienia w Wielkiej Brytanii i Ameryce. Pod koniec dekady Jones przeniósł się do Ameryki, gdzie prowadził program telewizyjny This Is Tom Jones. Występ odbył się w latach 1969–1971 i odniósł sukces. Położył podwaliny pod ruch piosenkarza do Las Vegas na początku lat 70-tych. Kiedy przeniósł się do Vegas, Jones zaczął nagrywać mniej, wybierając skupienie się na swoich lukratywnych występach klubowych. Po tym, jak Gordon Mills zmarł pod koniec lat 70., syn Jonesa, Mark Woodward, został kierownikiem piosenkarza. Zmiana w zarządzaniu skłoniła Jonesa do ponownego rozpoczęcia nagrywania. Tym razem skoncentrował się na rynku krajowym, wydając serię zręcznych albumów country-pop w stylu Nashville we wczesnych latach 80-tych, które przyniosły mu kilka hitów.

Under Milk Wood [EMI] Kolejna zmiana wizerunku Jonesa nastąpiła w 1988 roku, kiedy zaśpiewał „Kiss” Prince'a ze strojem do tańca elektronicznego „Art of Noise”. Singiel stał się hitem Top Ten w Wielkiej Brytanii i dotarł do American Top 40, co doprowadziło do udanej trasy koncertowej i udziału w nagraniu gry głosowej Dylana Thomasa Under Milk Wood. Następnie piosenkarz wrócił do klubu, gdzie przebywał przez kilka lat. W 1993 roku Jones wystąpił na Glastonbury Festival w Anglii, gdzie zdobył entuzjastyczną reakcję młodego tłumu.