Зиндагонии Паёмбар (с)

Ба ҳар хонандаву пажўҳандаи таърихи анбиё ва динҳои

осмонӣ пўшида нест, ки рисолату оини ҳар паёмбарро дар ҳаёт

ва баъд аз марги вай ёрону шогирдони мухлису ҷонфидояш

дар рўи замин мунташир ва паҳн кардаанд.

Қуръони карим ба ин матлаб таваҷҷўҳ намуда, аз баъзе

ёрону пайравони мухлису паёмбарон достонҳоеро қисса

менамояд.

Чунончи аз ёрони сарсупурдаи Исо (ъ) ба номи

«ҳавориюн» ёд намуда, ҷоннисории онњоро нисбат ба рисолати

осмонӣ ва шахсияти Исо (ъ) бозгў менамояд.

Ҳамин тавр ёрону асҳоби Расули Худо (с) бештар аз

«ҳавориюн»-и Исо (ъ) ба тасдиқу таъйиди рисолати ҳазрати

Муҳаммад (с) шитофта, тамоми озору шиканҷаҳои мушрикони

арабро ҳамроҳи Расули акрам ( с) таҳаммул карданд ва

сарвату дороӣ, зану фарзанд ва ҷонҳои худро нисори ин роҳ

карданд.

Балки инҳо буданд, ки дар тамоми набардҳо ва ҷангҳои

сарнавиштсоз бо занону фарзандони худ ширкат варзида дар

пирўзӣ ва пойдори Ислом нақши босазо гузоштаанд.

Ва боз баъди даргузашти Паёмбари Худо (с), ки баъзе аз

қабилаҳои тозамусалмон аз Ислом баргаштанд ва қариб буд

ба шаъну шавкати давлати Исломӣ дар Мадинаи мунаввара

зарбаҳои шадид ворид созанд, вале тамоми асҳоби Паёмбар

(с) дар атрофии халифаи аввал Абубакри Сиддиқ(р) муттаҳид

гашта барои дифоъ ва густариши Ислом дар Ҷазирату-л-Араб,

балки дар тамоми дунё пайкору ҷонбозиҳо карданд, ки имрўз

осору натоиҷи талошу ҷоннисориҳои ононро дар тамоми кишварҳои мусалмоннишини дунё бо чашми хеш мушоҳида

менамоем...

Абдулҳалим Орифӣ