Туш табири

Ер юзида одамзот пайдо бўлибдики, унга уйқу ҳокимдир.

Ухлаганда эса туш кўрмай иложи йўқ. Уйғонганда эса туши дан қаттиқ таъсирланади, оқибати нима бўлиши билан қизиқади, туш уни ё шодлантиради ёки бир неча кунлар изтиробга солиб юради. У тушини энг яқинларига айтади, маслаҳат сўрайди, таъбирини билмоқчи бўлади. Лекин ҳамма вақт ҳам ўз туши таъбири ҳақида тўғри жавоб ололмайди, негаки уни тўғри таъбир қилиб бера оладиган одамнинг ўзи йўқ. Тушни билмасдан таъбир қилиш эса ёмон оқибатларга олиб келади.

Ўтмишда 124 минг пайғамбар ўтган бўлиб, улар башоратли тушлар кўришар ва тушига қараб иш тутар эдилар. Одамлар уларнинг ҳузурига бориб, тушларини айтишар ва улардан тўғри жавоб олар эдилар. Лекин улардан ҳеч бири тушни мукаммал таъбирлаш ҳақида ном қoзонолмаган ва бу соҳада етук мутахассис даражасига кўтарила олмаган. Аллоҳ таъоло ўз пайғамбари Юсуф алайҳиссаломгагина таъбир илмини мукаммал қилиб берди. Бу ҳақда Қуръони Мажидда шундай дейилади: «Шундай қилиб, Юсуфни ерга (Мисрга) жойлаштирдик ва гаплар (тушлар ёки илоҳий китоблар) таъвили (мазмуни)ни билдиришимиз учун (шундай қилдик)** (Юсуф сураси, 21-оят).