Қиссаҳои исломӣ 4. Паёмбарон

Паёмбарон шахсиятҳои баргузидае мебошанд, ки ба

инсонҳо амру наҳйи илоҳиро мерасонанд. Худованд ба

онон фаҳму фаросати расо ва ахлоқи воло дода, онҳоро

зери ҳимояи бевоситаи Худ гирифтааст. Махсусияти

паёмбарон дар садоқату ростқавлӣ, эътимоднокӣ,

фаросатмандӣ ва посдорандаи амонат будани

онҳо зоҳир мегардад. Худованд паёмбаронашро аз

иртикоби гуноҳҳо нигоҳ дошта, онҳоро бо расонидани

паёми Худ ба инсонҳо муваззаф гардонидааст.

Имон ба паёмбарон яке аз рукнҳои асосии имону

эътиқод аст. Ин зарурат дар ояти 136-уми сураи

«Нисо» чунин ифода ёфтааст: «Эй муъминон, ба Худо

ва паёмбари Ӯ ва он Китоб, ки бар паёмбари Худ

фурӯ фиристодааст ва он Китоб, ки пеш аз ин фурӯ

фиристодааст, имон оред».

Худованд ба ҳазрати Одам (а), ки нахустин

инсони офаридаи Ӯст, вазифаи паёмбарӣ ҳам дода буд. Минбаъд нубувват дар давраҳои мухталифи

ҳаёт тавассути паёмбарони гуногун идома ёфта, бо

рисолати хотамуланбиё, ҳазрати Муҳаммади Мустафо

(саллаллоҳу алайҳи васаллам) ба поён расидааст.

Ҳамаи анбиё ба инсонҳо умури хайр, ростиву

дурустӣ ва аъмоли некро таълим додаанд. Онҳо ҷиҳати

имон овардани инсонҳо ба ягонагии Аллоҳ Таъоло ва

таъмини ваҳдату устувории уммат дар роҳи Худо ба

ҳама гуна ранҷу машаққат тоб овардаанд.

Дар баробари таълифи бахши чаҳоруми «Дурдонаҳои

ҳақиқат» хостем, ки ба хонандагон аз каломи

Худову Паёмбар ва аз забони дӯстони Худо дар ин

бобат армуғоне тақдим намоем.

Н. Исматзода