History of Ancient warfare

สงครามโบราณคือสงครามที่ดำเนินการตั้งแต่เริ่มต้นประวัติศาสตร์ที่บันทึกไว้

สงครามโบราณเป็นสงครามที่ดำเนินการตั้งแต่เริ่มต้นของประวัติศาสตร์ที่บันทึกไว้จนถึงสิ้นสุดของสมัยโบราณ ในยุโรปและตะวันออกใกล้ การสิ้นสุดของสมัยโบราณมักจะเทียบได้กับการล่มสลายของกรุงโรมในปี ค.ศ. 476 สงครามของจักรวรรดิโรมันตะวันออกบนพรมแดนเอเชียตะวันตกเฉียงใต้และแอฟริกาเหนือ และจุดเริ่มต้นของการพิชิตของชาวมุสลิมในศตวรรษที่ 7 . ในประเทศจีน ยังอาจถูกมองว่าเป็นการยุติบทบาทที่เพิ่มขึ้นของนักรบขี่ม้าซึ่งจำเป็นต่อการต่อต้านภัยคุกคามจากทางเหนือที่เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ในศตวรรษที่ 5 และการเริ่มต้นของราชวงศ์ถังในปี ค.ศ. 618 ในอินเดีย ยุคโบราณสิ้นสุดลงด้วยการล่มสลายของจักรวรรดิคุปตะ (ศตวรรษที่ 6) และจุดเริ่มต้นของการพิชิตของชาวมุสลิมที่นั่นตั้งแต่ศตวรรษที่ 8 ในญี่ปุ่น สมัยโบราณถือว่าสิ้นสุดพร้อมกับการเพิ่มขึ้นของระบบศักดินาในสมัยคามาคุระในศตวรรษที่ 12-13

ความแตกต่างระหว่างสงครามยุคก่อนประวัติศาสตร์และยุคโบราณคือเน้นองค์กรมากกว่าเน้นเทคโนโลยี การพัฒนานครรัฐแห่งแรกและต่อมาเป็นจักรวรรดิ ทำให้สงครามเปลี่ยนไปอย่างมาก เริ่มขึ้นในเมโสโปเตเมีย รัฐต่างๆ ผลิตสินค้าเกษตรเกินดุลอย่างเพียงพอ สิ่งนี้ทำให้ชนชั้นปกครองเต็มเวลาและผู้บัญชาการทหารปรากฏตัว ในขณะที่กองกำลังทหารส่วนใหญ่ยังคงเป็นชาวนา สังคมสามารถแบ่งส่วนได้ทุกปี ดังนั้นการจัดกองทัพจึงพัฒนาขึ้นเป็นครั้งแรก

กองทัพใหม่เหล่านี้สามารถช่วยให้รัฐขยายขนาดและกลายเป็นศูนย์กลางมากขึ้น กองทัพโบราณยุคต้นยังคงใช้ธนูและหอกเป็นหลัก ซึ่งเป็นอาวุธแบบเดียวกับที่ได้รับการพัฒนาในสมัยก่อนประวัติศาสตร์เพื่อการล่าสัตว์ การค้นพบที่ไซต์ของ Nataruk ใน Turkana ประเทศเคนยา ถูกตีความว่าเป็นหลักฐานของความขัดแย้งระหว่างกลุ่มและการทำสงครามในสมัยโบราณ[1] แต่การตีความนี้ถูกท้าทาย[2] กองทัพยุคแรกในอียิปต์และจีนใช้รูปแบบที่คล้ายกันคือใช้ทหารราบจำนวนมากติดอาวุธด้วยธนูและหอก ทหารราบในเวลานี้เป็นรูปแบบของสงครามที่โดดเด่น ส่วนหนึ่งเป็นเพราะอานอูฐและโกลนยังไม่ถูกประดิษฐ์ขึ้น ทหารราบในเวลานี้จะถูกแบ่งออกเป็นระยะไกลและช็อต โดยทหารราบแบบช็อตอาจพุ่งเข้าใส่เพื่อเจาะแนวข้าศึกหรือยึดไว้เอง กองกำลังเหล่านี้น่าจะรวมเข้าด้วยกัน ดังนั้นทำให้ฝ่ายตรงข้ามพบกับภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก: จัดกลุ่มกองกำลังและปล่อยให้พวกเขาเสี่ยงต่อการถูกโจมตีระยะไกล หรือกระจายพวกเขาออกไปและทำให้พวกเขาเสี่ยงต่อการตกใจ ความสมดุลนี้จะเปลี่ยนไปในที่สุดเมื่อเทคโนโลยีอนุญาตให้รถม้า ทหารม้า และปืนใหญ่มีบทบาทอย่างแข็งขันในสนาม

ไม่มีเส้นแบ่งที่ชัดเจนระหว่างสงครามในสมัยโบราณและในยุคกลาง คุณลักษณะเฉพาะของสงครามยุคกลาง โดยเฉพาะอย่างยิ่งทหารม้าหนักและเครื่องยนต์ปิดล้อมเช่น Trebuchet ถูกนำมาใช้ครั้งแรกในสมัยโบราณตอนปลาย การแบ่งส่วนหลักในสมัยโบราณคือช่วงเริ่มต้นของยุคเหล็กที่มีการแนะนำของทหารม้า (ส่งผลให้การสู้รบด้วยรถม้าลดลง) การสงครามทางเรือ (ชาวทะเล) และการพัฒนาอุตสาหกรรมบนพื้นฐานของโลหะวิทยาที่เป็นเหล็กซึ่งอนุญาตให้ การผลิตจำนวนมากของอาวุธโลหะและยุทโธปกรณ์ของกองทัพขนาดใหญ่ อำนาจทางทหารกลุ่มแรกที่ได้ประโยชน์จากนวัตกรรมเหล่านี้คือจักรวรรดินีโอ-แอสซีเรีย ซึ่งประสบความสำเร็จในการควบคุมแบบรวมศูนย์ในระดับที่มองไม่เห็นมาก่อน ซึ่งเป็น "มหาอำนาจโลก" แรกที่แผ่ขยายไปทั่วดินแดน Fertile Crescent (เมโสโปเตเมีย เลแวนต์ และอียิปต์)

ประกาศ :

แอปพลิเคชันนี้พัฒนาขึ้นเพื่อการศึกษาและการวิจัย

แอปพลิเคชันนี้ได้รับอนุญาตภายใต้ Creative Commons Attribution 4.0 International License

แอปพลิเคชันนี้ใช้เนื้อหาจากบทความ Wikipedia ซึ่งเผยแพร่ภายใต้ Creative Commons Attribution 3.0 International License