Catherine The Vampire

روز در حال پایان یافتن بود. کاترین کم کم داشت بیدار می شد. مثل همیشه ، بعد از اینکه چشمانش را برای چندین دهه باز کرد ، بوی رطوبت زیرزمین به مشامش آمد. او خیلی او را اذیت نمی کرد ، او قبلا به او عادت کرده بود ، اما وقتی بیدار شد همیشه متوجه او شد. او در یک اتاق کوچک در زیرزمین یک خانه متروکه زندگی می کرد. بعضی از افراد بی خانمان در اینجا زندگی می کردند ، بنابراین در اتاق مقداری مبلمان وجود داشت و دیوارها تا حدی با کاغذ دیواری های قدیمی پوشیده شده بودند که از دوران پیری پوشیده شده بودند ، و پشت آن گاهی صدای خش خش حشرات را می شنید. وقتی کاترین سرانجام از خواب بیدار شد ، مانند گربه دراز شد و روی تشک نشست. او نمی دانست چه کاری باید انجام دهد ، امروز چه کاری باید انجام دهد. عطش خون ، که گاهی اوقات داشت ، اکنون او را خیلی اذیت نکرد ، زیرا شب گذشته او به شکار رفت و اکنون برای چند روز آینده می تواند آرام زندگی کند. کمی به سمت چپ چرخید ، متوجه شد که حالا او در این اتاق تنها نیست ، گربه ای در کنارش نشسته بود و نگاهش را به کاترین معطوف کرد. کاترین گربه ها را بیش از هر کس دیگری در این دنیا دوست داشت ، به آنها اعتماد داشت. بسیاری از آنها در زندگی او وجود داشت و زندگی او تقریباً پانصد سال است که کشیده شده است. کاترین مدت طولانی است که دیگر به آنها اسامی نمی دهد ، زیرا اگر به گربه ای نامی اضافه کنید ، پیوست به آن ظاهر می شود و بعداً از دست دادن آن سخت تر خواهد بود. گربه که روی پنجه هایش ایستاده بود ، درست مثل کاری که کاترین یک دقیقه قبل انجام داد ، کشیده شد و به سمت او رفت. من و تو شبیه هم هستیم - کاترین گفت و همچنین روی پاهای خود ایستاد. روز دیگری از زندگی ما در پیش است ، برویم ، دیگر تاریک است. وقت بیرون رفتن است. و با هم به سمت خروجی رفتند.