CrPC 1973 English Study Guide

سلب مسئولیت: این برنامه وابسته یا نماینده هیچ نهاد دولتی نیست. این یک پلت فرم خصوصی است که برای اهداف آموزشی توسعه یافته است. هر گونه اطلاعات یا خدمات ارائه شده توسط این برنامه توسط هیچ مقام دولتی تایید یا تحریم نمی شود. منبع محتوا: https://lddashboard.legislative.gov.in/actsofparliamentfromtheyear/code-criminal-procedure-act-1973

قانون آیین دادرسی کیفری (CrPC) قانون اصلی در مورد رویه اجرای قوانین جزایی ماهوی در هند است. در سال 1973 تصویب شد و در 1 آوریل 1974 لازم الاجرا شد.[2] دستگاهی را برای بررسی جرم، دستگیری مجرمان مظنون، جمع آوری شواهد، تشخیص گناه یا بی گناهی متهم و تعیین مجازات مجرم فراهم می کند. علاوه بر این، به مزاحمت های عمومی، پیشگیری از تخلفات و نگهداری از همسر، فرزند و والدین نیز می پردازد.

در حال حاضر، این قانون شامل 484 بخش، 2 برنامه و 56 فرم است. بخش ها به 37 فصل تقسیم می شوند.

تاریخ

در هند قرون وسطی، پس از فتح توسط مسلمانان، قانون جزایی محمدی رواج یافت. حاکمان بریتانیا قانون تنظیم سال 1773 را تصویب کردند که بر اساس آن دادگاه عالی در کلکته و بعداً در مدرس و بمبئی تأسیس شد. دیوان عالی باید قوانین رویه ای بریتانیا را در حین تصمیم گیری در مورد پرونده های رعایای ولیعهد اعمال می کرد. پس از شورش 1857، ولیعهد حکومت هند را به دست گرفت. قانون آیین دادرسی کیفری، 1861 توسط پارلمان بریتانیا تصویب شد. قانون 1861 پس از استقلال ادامه یافت و در سال 1969 اصلاح شد و سرانجام در سال 1972 جایگزین شد.

طبقه بندی جرایم بر اساس کد

جرایم قابل تشخیص و غیر قابل تشخیص

نوشتار اصلی: جرم قابل تشخیص

جرایم قابل تشخیص آن دسته از جرایمی هستند که افسر پلیس می تواند بدون حکم دادگاه مطابق با جدول اول قانون دستگیر شود. برای موارد غیر قابل تشخیص، افسر پلیس تنها پس از صدور مجوز قانونی می تواند دستگیر شود. جرایم غیرقابل تشخیص عموماً جرایمی نسبتاً کم‌تر نسبت به جرایم قابل تشخیص هستند. جرایم قابل تشخیص طبق بخش 154 Cr.P.C گزارش شده در حالی که جرایم غیرقابل تشخیص طبق بخش 155 Cr.P.C گزارش شده است. برای جرایم غیر قابل تشخیص، قاضی این اختیار را دارد که طبق بخش 190 Cr.P.C. بر اساس بخش 156 (3) Cr.P.C، قاضی صالح است که پلیس را برای ثبت پرونده، تحقیق در مورد آن و ارائه شکایت/گزارش برای لغو، راهنمایی کند. (2003 P.Cr.L.J.1282)

احضار-پرونده و حکم-پرونده

بر اساس ماده 204 این قانون، قاضی با تشخیص جرم، در صورت احضاریه بودن پرونده، برای حضور متهم، احضاریه صادر می کند. اگر به نظر می رسد که پرونده حکمی است، او ممکن است به صلاحدید قرار یا احضاریه صادر کند. بخش 2(w) قانون، پرونده احضاریه را به عنوان یک پرونده مربوط به یک جرم تعریف می کند و نه یک پرونده حکمی. بخش 2 (x) این قانون، حکم را به عنوان پرونده‌ای مرتبط با جرمی که مجازات آن اعدام، حبس ابد یا حبس بیش از دو سال است، تعریف می‌کند.