تاريخ شیطان‌پرستی

شیطان‌پرستی

شیطان‌پرستی (به انگلیسی: Satanism) گروهی از باورهای ایدئولوژیک یا فلسفی است که هواداران آن، شیطان را یک طرح و الگوی اصلی و پیش از جهان هستی می‌پندارند. آن‌ها شیطان را موجودی زنده و با چند وجه از طبیعت انسان مشترک می‌دانند. شیطان‌پرستی را در گروه «راه چپ» و مخالف با «راه راست»، طبقه‌بندی می‌کنند. دست چپی‌ها به غنی‌سازی درونی خود در جریان کارهای خودشان معتقدند و نیز بر این باورند که در نهایت باید تنها به خود، جواب پس دهند؛ در حالی که دست راستی‌ها غنی‌سازی درونی خود را از راه وقف کردن و بندگی خود در برابر قدرتی بزرگ‌تر، به دست می‌آورند و باورشان این است که باید در برابر آن قدرت بزرگ‌تر، پاسخگو باشند.

پیروان شیطان‌گرایی لاویایی در واقع خدایی از جنس شیطان یا خدایی دیگر را برای خود قائل نیستند. آن‌ها حتی خود را پیرو تعالیم شیطان نیز نمی‌دانند. اما این جنبه اعتقادی آن‌ها به‌طور مکرر به اشتباه نادیده گرفته می‌شود و عموماً آن‌ها را افرادی می‌شناسند که شیطان را به عنوان خدا پرستش می‌کنند.

پنداره‌ای از شیطان، اثر گوستاو دوره در کتاب بهشت گمشده، نوشته جان میلتون

شیطان‌پرستی به‌جای اطاعت از قوانین خدایی یا قوانین فرستاده شده، عموماً بر پیشرفت فیزیکی خود با کمک الگوها و قوانین طبیعی تمرکز دارد. به همین دلیل بسیاری از شیطان‌پرستان معاصر از باورها و گرایش‌های ادیان گذشته اجتناب می‌کنند و بیشتر گرایش‌های خودپرستانه دارند به گونه‌ای که خود را در مرکز هستی و قوانین طبیعی می‌بینند و بیشتر شبیه به مکاتبی چون ماده‌گرایی یا خودمحوری و جادومحوری هستند. به هر حال بعضی شیطان‌پرستان به‌طور داوطلبانه بعضی از قوانین اخلاقی را انتخاب می‌کنند.

شیوه عملکرد شیطان‌پرستان گاهی شبیه به یک جریان وارونه سازی است که در آن برخی از کدهای اخلاقی رایج در جامعه، به شکل عمد دستخوش تغییر واقع می‌شوند. آن‌ها این شیوه را «شوک فرهنگی» می‌نامند و این عملکرد را بر اساس «نسبی‌گرایی اخلاقی» تفسیر می‌کنند.

شیطان‌پرستان به دو گروه اصلی شیطان‌پرستان فلسفی و شیطان‌پرستان نظری تقسیم‌بندی می‌شوند.