Surah Duha

سوره اعظم (عربی: الضحى، "ساعت صبح"، "صبح روشن") سوره نود و سوم سوره قرآن با 11 آیه است. سوره نام خود را آدو دوحا از اولین حرف خود می گیرد.

این سوره که یکی از مکرانهای سوره است، بر اساس برخی از روایات، پس از یک فاصله کوتاه که در وحی به وقوع پیوسته است، نشان داده شده است و پیامبر (ص) مشتاقانه منتظر رسیدن آن بوده است، زیرا دشمنان ناراحت شده و شروع به شایعات کرده اند. سپس آیات بر روی او فرود آمدند، مانند باران و طراوت، و نیروی جدیدی را به وجود آورد که دشمنانش را متزلزل ساخت.

این سوره با دو سوگند آغاز می شود و سپس پیامبر (ص) از خبر خوب پیام می دهد که خدا هرگز او را رها نکرده و تنها او را ترک نکرده است.

این امر می افزاید که به زودی، خداوند او را به اندازه کافی برای او فراهم می کند.

و در آیات آخر سوره، پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) از زندگی گذشته خود را به یاد می آورد تا نشان دهد که خداوند همیشه مراقبت عاشقانه خود را بر او تحمیل کرده است و در سخت ترین لحظه ها او را در گذشته حمایت کرده است و آینده او مطمئن بود .

به همین دلیل، در پایان سوره. او به او (در قدردانی از اهداف بسیار بزرگ) میپردازد که با یتیمان و نیازمندان مهربان باشد، بنابراین:

"بنابراین یتیمان را با سختی درمان نکنید"

"و برای کسی که بپرسد، عذاب نخواهد کرد"

"و برای مقاصد پروردگارتان، اعلام کن (آن)".

به خاطر این سوره، به اندازه کافی می توان گفت که یک روایت از پیامبر (ص) نقل شده که می گوید:

"او که این سوره را می گوید، در میان کسانی است که خدا خوشحال است؛ و این امکان وجود دارد که محمد (صلی الله علیه وآله) برای او دعا کند و برای هر یتیم یا نیازمند (و یا متهم) ده" اعمال خوب "پاداش دهد.

همه این فضایل برای مؤمنانی است که سواره را می خوانند و بر آن عمل می کنند.

قابل توجه است که با توجه به بسیاری از روایات این سوره و بعدی، Inshirah با هم یک سوره؛ و از آنجا که در نماز ما باید یک سوره کامل پس از سوره الحمد را بخوانیم؛ سپس، در تفسیر این سوره، باید بعدی نیز اضافه شود.

(ایده مشابهی برای سحر الفیل و سوره کراش داده شده است)

و اگر به محتویات این دو سوره دقت می کنیم، می توانیم رابطه نزدیک آنها را ببینیم و متوجه شویم که آنها قطعا با یکدیگر همخوانی دارند،

"در نام خدا، رحمتگر، مهربان"

آنها را به دو سوره جدا می کند.

ما باید به کتابهای فقه مذهبی مراجعه کنیم تا در پاسخ به سوالاتی نظیر: «آیا این دو سوره در هر موردی یکسان هستند یا» آیا باید آنها را به عنوان یک سوره در نمازها بررسی کنیم؟ ». در هر صورت، توافق دانشمندان موافق است که در نماز، ما نمی توانیم فقط یکی از دو سوره را بخوانیم.