Surat Al-Waqi'ah - Baca setiap

با خواندن این سوره واقعه ، شخص هرگز در فقر قرار نمی گیرد و تمام نیازهای آن شخص برآورده می شود.

هر سوره ای در قرآن فواید درمانی بسیاری دارد. سوره واقعه از خواندن آن فواید فوق العاده ای دارد. حدیثی مربوط به خواندن سوره واقعه است.

پیامبر ما (ص) در حدیثی می فرماید: «هرکس سوره واقعه را شب بخواند هرگز فقر نخواهد داشت» (ابن سنی 620).

در حدیث دیگری از پیامبر ما (ص) آمده است: "سوره واقعه نامه ثروت است ، پس آن را بخوانید و به فرزندان خود بیاموزید" (ابن عساکر).

بسیاری از علما و شیخ الحدیث در این مورد بحث می کنند و بیان می کنند که همه ما باید خواندن سوره واقعه هر شب بعد از عشا را به یک عادت تبدیل کنیم. برخی می گویند خواندن بعد از مغرب ، اما بعد از عشا بهترین است.

به خواست خدا ، اگر در مواقع نیاز مالی هستید ، لطفاً خواندن سوره واقعه را شروع کنید. قبل از خواندن سوره واقعه حتماً دورود/صلوات ابراهیمی (3 بار ، یا 11 بار) بخوانید ، و پس از اتمام خواندن نماز ، دوباره دورود/صلوات ابراهیمی (3 بار یا 11 بار) بخوانید. خواندن شلوات خواندن آن را برای شما آسان می کند و دعای شما را مستقیماً به عرش الله متعال می رساند. و شما برای ارسال صلوات بر پیامبر ما (ص) برکت می گیرید.

به یاد داشته باشید ، الله SWT همیشه در کنار ما است و هرگز ما را تحت هیچ شرایطی ترک نخواهد کرد ، زیرا می داند که ما نمی توانیم آن را اداره کنیم. او همیشه از راههایی که ما نمی دانیم و نمی توانیم تصور کنیم به ما کمک می کند.

*تاریخ وحی*

به گفته مفسران قرآن ، سوره واقعه یک سوره مکی است ، یعنی در دوره مکی پیامبر محمد (صل الله الله الهی واسلام) نازل شده است. برخی از مفسران ، گرچه اکثریت نیستند ، استدلال می کنند که برخی از آن در دوره مدینه به تصویب رسیده است. برخی از این مفسران استدلال می کنند که آیات 39-40 از آیات مربوط به دوره مدینه است ، در حالی که برخی می گویند 81-82 و برخی دیگر می گویند 83.

گاهشماری سنتی مصری این فصل را به عنوان چهل و یکمین فصل به ترتیب وحی (بعد از التور) قرار می دهد ، در حالی که گاه شماری نولدکه (توسط خاورشناس تئودور نولدکه) آن را در رتبه 46 قرار می دهد. موقعیت سوره در قرآن ، که به ترتیب نزول تعیین نشده است ، به عنوان شصت و ششمین سوره ، درست بعد از رحمان است که به برخی موضوعات مرتبط می پردازد. برخی از مفسران ، مانند احمد بن عجیب ، واقعه را ادامه الرحمن می دانند.