廣欽老和尚法語集(2020)

De oude monnik werd geboren in Hui'an County, provincie Fujian, op de 26e dag van de 10e maanmaand in het 18e jaar van Guangxu's regering in de Qing-dynastie (1892 n.Chr.). Zijn gewone achternaam was Huang en zijn voornaam was Wenlai. Vanwege zijn arme familieachtergrond had zijn broer geen geld om te trouwen. Toen Shi vier jaar oud was, verkochten zijn ouders hem als geadopteerde zoon aan een boer genaamd Li in Jinjiang County. Zijn adoptiemoeder was vegetariër, en de leraar volgde haar moeder vrijwillig om vegetariër te worden toen hij zeven jaar oud was. Nadat zijn oudste adoptieouders een voor een stierven, ging Shi onmiddellijk naar Nanyang om in zijn levensonderhoud te voorzien, en ging met de lokale bevolking de bergen in om hout te kappen en te vervoeren. Op een dag voorspelde hij dat er iets zou gebeuren met een lichte kar, en waarschuwde zijn collega's om er niet op te rijden. De kar viel inderdaad in de vallei, en sommige collega's grapten dat dit zou gebeuren. Omdat je een god van de kennis en een vegetariër bent, waarom zou je dan niet teruggaan naar je geboortestad in Quanzhou om het taoïsme te beoefenen? De leraar leek het te beseffen en nam een ​​boot terug naar Fujian.

In 1927, toen de meester zesendertig jaar oud was, werd hij tot monnik gewijd door meester Ruixiafang in de Chengtian-tempel, Quanzhou. Zijn naam was Zhaojing. Dat wil zeggen dat hij begint met de meest elementaire arbeidsdienst op de hellingen, en vervolgens op tweeënveertigjarige leeftijd de wijding ontvangt. De abt draaide zich om en de oude monnik leerde hem ‘eten wat anderen niet eten en doen wat anderen niet doen, en dat zul je later wel weten!’ Omdat hij analfabeet en mager was, werd hij vaak gepest, maar de meester Ik heb de vernedering doorstaan ​​en was vastbesloten om het te doen, vastbesloten om hard te cultiveren, ruw werk te doen en nederig werk te doen, zonder enige spijt. Dankzij de verdiensten van ascetisme van ‘duurzame vernedering en altruïsme’ ​​is mijn geest de afgelopen jaren geleidelijk verruimd en ben ik geleidelijk aan de beperkingen van de mens en mijzelf kwijtgeraakt. Onder hen bereikte hij de realisatie van ‘ Nambutsu Samadhi". Later ging hij naar de Bixiao-rots in de Liangshan-berg, ten noorden van de stad, om meditatie te beoefenen. Onverwachts ging hij per ongeluk een tijgergrot binnen. De tijger deed hem geen kwaad. De volgende dag bracht hij veel tijgerwelpen mee die aan het springen en spelen waren. de ingang van de grot. Ze waren erg blij. Dit is "het hart met het hart bewegen." De bewoners aan de voet van de berg werden "Monnik Fuhu" genoemd.

De meester raakte vaak in trance en maandenlang kon hij niet eten, bewegen of zelfs maar ademen. De houthakker geloofde ten onrechte dat de meester was overleden en ging naar de Chengtian-tempel. De oude monnik Zhuanchen en meester Hongyi gingen de berg op om Bezoek hem. Meester Hongyi knipte driemaal met zijn vingers en zei: 'Toen de meester uit Ding kwam, was er een sensatie in Quanzhou. Fanci's jaren hebben meerdere jaren geduurd (het aantal jaren is moeilijk te bepalen). Later kwam de meester de berg af en keerde terug naar de tempel om daar ongeveer vijf of zes jaar te blijven. In het zesendertigste jaar van de Republiek China (1947 n.Chr.), was de divisie zesenvijftig jaar oud en stak hij de zee over van Xiamen, in de provincie Fujian, naar Taiwan op het schip van British Airways. Vervolgens volgde hij het lot en bad tot Boeddha. Er vond een incident plaats waarbij Japanse geesten 's nachts werden gered in de Fahua-tempel in Taipei. De 'Fruitmonnik' werd beroemd in heel Taiwan. Overzeese Chinezen bewonderden ook de naam, en ze bekeerden tienduizenden discipelen en stichtten meer dan tien tempels. In het 44e jaar van de Republiek China werd de Chengtian Zen-tempel, gebouwd in Tucheng, Taipei County, genoemd ter nagedachtenis aan zijn voorouderlijk huis. op het vasteland, de Chengtian Zen-tempel.

Toen de meester ouder dan tachtig jaar oud was, zei hij dat hij op het punt stond zijn leven op te geven. Na herhaalde smeekbeden van zijn discipelen en het vragen van Meester Chanyun om Amitabha Buddha Seven te presideren, kreeg hij meelevende toestemming en stelde hij de tijd uit. Maar Meester zei ooit tegen ouderling Wu Ming dat als hij de voorschriften in de toekomst opnieuw zou onderwijzen, hij deze wereld zou verlaten. In het 70e jaar van de Republiek China werd de Miaotong-tempel gebouwd in Kaohsiung. In oktober van het 74e jaar van de Republiek China onderwees hij de drie grote voorschriften. Op de 26e van de 12e dag van de eerste maanmaand keerde terug naar de Chengtian-tempel in het noorden, gaf één voor één instructies en zei dat hij was overleden. Daarna werd hij gecremeerd en werden zijn stoffelijke resten vastgelegd in de Chengtian-tempel, de Guangchengyan-tempel en de Miaotong-tempel. Op de eerste dag van de eerste maanmaand van het volgende jaar gaf hij het signaal om naar het zuiden terug te keren naar de Miaotong-tempel. Nadat hij bij de Miaotong-tempel was aangekomen, zong hij dag en nacht de naam van Boeddha. Soms ving hij met zijn eigen handen houten vissen en vroeg het aan zijn discipelen om samen de naam van Boeddha te zingen. Op de vijfde dag van de maanmaand was het zicht van de leraar helder, kalm en vredig, niets ongewoons. Om ongeveer twee uur in de middag zei hij plotseling tegen iedereen: ‘Er is geen komen, geen gaan, geen generatie.’ Hij knikte en glimlachte naar de discipelen, ging zitten en sloot zijn ogen. Na een tijdje zag iedereen dat de leraar bewoog zich niet en ze kwamen naar voren om het van dichterbij te bekijken, en ze wisten dat de leraar al gearriveerd was. Onder het geluid van het reciteren van de naam van de Boeddha stierf hij vredig op de leeftijd van vijfennegentig.