The Divine Comedy

De Goddelijke Komedie is een episch gedicht geschreven door de Italiaanse dichter Dante Alighieri in het begin van de 14e eeuw. Het wordt algemeen beschouwd als een van de grootste werken uit de wereldliteratuur. Het gedicht is verdeeld in drie delen: Inferno, Purgatorio en Paradiso.

Inferno (Hel): Dante begint zijn reis op Goede Vrijdag in het jaar 1300. Verdwaald in een donker bos wordt hij door de Romeinse dichter Vergilius door de negen cirkels van de hel geleid. Elke cirkel vertegenwoordigt een andere zonde en de bijbehorende straf. Naarmate ze dieper afdalen, worden de zonden ernstiger, wat de ernst van de overtreding weerspiegelt.

Purgatorio (vagevuur): Nadat ze uit de hel zijn gekomen, beklimmen Dante en Virgil de berg van het vagevuur. Deze sectie vertegenwoordigt het zuiveringsproces voor zielen die voorbestemd zijn voor de hemel, maar die eerst moeten boeten voor hun zonden. Het vagevuur is verdeeld in zeven terrassen, die elk overeenkomen met een van de zeven hoofdzonden. Zielen bestijgen de berg terwijl ze worden gezuiverd.

Paradiso (Paradijs): In het laatste deel wordt Dante door Beatrice, de vrouw van wie hij hield, door de negen sferen van de hemel geleid. Elke sfeer vertegenwoordigt een andere deugd en een hoger niveau van gelukzaligheid en nabijheid tot God. Uiteindelijk bereikt Dante de Empyrean, de hoogste hemel, waar hij de Zalige Visie ervaart, een directe ontmoeting met God.

Tijdens de reis ontmoet Dante historische en mythologische figuren, die reflecteren op thema's als gerechtigheid, verlossing en de menselijke conditie. De Goddelijke Komedie is niet alleen een verhaal over het hiernamaals, maar ook een allegorie van de reis van de ziel naar God. Het combineert elementen uit de klassieke mythologie, christelijke theologie en middeleeuwse filosofie, waardoor een diepgaand en rijk symbolisch verhaal ontstaat.