गुलामगिरी (हिंदी, मराठी)

Mahatma Jotiba Fule Lekhan Sahitya (marathi, książki hindi)

Gulamgiri ((niewolnictwo)

Tritiya Ratna

Powada: Chatrapati Shivajiraje Bhosle Yancha, [Życie Shivaji Maharaj]

Powada: Vidyakhatyatil Brahman Pantoji

Brahmananche Kasab

Shetkarayacha Aasud (Cultivator's Whipcord)

Satsar Ank 1, 2

Ishara

Gramjoshya sambhandi jahir kabhar

Satyashodhak Samajokt Mangalashtakasah Sarva Puja-vidhi

Sarvajanik Satya Dharma Poostak / Dharmapustak

Akhandadi Kavyarachana

Asprushyanchi / Dalit Kaifiyat

Jego książki są przeciwne kastizmowi i przesądom. Ta aplikacja zawiera również jego autobiografię (Charitra).

Gandhi powiedział: „Ludzie nazywają mnie Mahatmą, ale Jotirao Phule był prawdziwym Mahatmą”. -Haribhau Narke

Lokahitawadi (Gopal Hari Deshmukh) urodził się w Maharasztrze w 1823 r., A Prabodhankar Thakeray zmarł w 1973 r. Maharasztra ma 150-letnią tradycję reformatorów społecznych, którzy badali powszechne tradycje ludowe. Byli Lokahitawadi, Mahatma Phule, Savitribai Phule, Dnyanoji Mahadev, Godkar, Ranade, Gopal Ganesh Agarkar, Rajarshi Shahu Maharaj, Tukadoji Maharaj, Ghadge baba, Babasaheb Ambedkar, Swatantryaveer Vinayak Damodar Sawiankar, Thrabodar Sawiankar, Hamidayak Dalwaankar. Taki nieprzerwany odcinek nie był fortuną żadnego innego stanu w Indiach. A jeśli uważamy je za szkoły nauki dla reformatorów społecznych, z których każda jest kierowana przez uczonego guru, to Mahatma Phule był uczonym guru wszystkich. --- Dr Narendra Dabholkar, Maharashtra Andhashraddha Nirmulan Samiti (w swoim przemówieniu na temat tradycji i przesądów w Panvel)

MAHATMA JYOTIRAO GOVINDRAO PHULE: zajmuje wyjątkową pozycję wśród społecznych reformatorów Maharasztry w XIX wieku. Podczas gdy inni reformatorzy skoncentrowali się bardziej na reformie społecznych instytucji rodziny i małżeństwa, ze szczególnym naciskiem na status i prawa kobiet, Jotirao Fule zbuntował się przeciwko niesprawiedliwemu systemowi kastowemu, w którym miliony ludzi cierpiały przez wieki. W szczególności odważnie bronił sprawy nietykalnych i brał pałki za biedniejszych chłopów. Był bojowym obrońcą ich praw. Historia jego burzliwego życia to inspirująca saga o ciągłej walce, którą prowadził bezlitośnie z siłami reakcji. Niezwykła była jego zdolność do przeciwstawiania się wszelkiego rodzaju naciskom, nie zawahając się ani razu i zawsze postępując zgodnie ze swoimi przekonaniami. Chociaż niektórzy uważni obserwatorzy sceny społecznej w Maharasztrze, tacy jak Narayan Mahadeo Parmanand, potwierdzili jego wielkość za jego życia, dopiero w ostatnich dziesięcioleciach wzrasta uznanie dla jego służby i poświęcenia w podnoszeniu na duchu mas.

Życie towarzyskie:

Uważał, że edukacja kobiet i niższej kasty zasługuje na priorytet. Dlatego w domu rozpoczął edukację swojej żony Savitribai i otwartej szkoły dla dziewcząt w sierpniu 1848 roku. Ortodoksyjni przeciwnicy Jotiby byli wściekli i rozpoczęli zaciekłą kampanię przeciwko niemu. Nie chciał się denerwować ich złośliwą propagandą. Ponieważ żaden nauczyciel nie odważył się pracować w szkole, do której przyjmowano niedotykalnych jako uczniów, Jotirao poprosił żonę, aby uczyła dziewczęta w jego szkole. Kiedy szła do szkoły, rzucano w nią kamieniami i cegłami. Reakcjaliści zagrozili ojcu Jotirao tragicznymi konsekwencjami, jeśli nie odetnie się od działań syna. Ulegając presji, ojciec Jotirao poprosił syna i synową, aby opuścili jego dom, ponieważ obaj odmówili rezygnacji ze szlachetnego przedsięwzięcia.

Satya Shodhak Samaj

Po prześledzeniu historii dominacji braminów w Indiach, Jyotirao obwinił braminów za sformułowanie dziwnych i nieludzkich praw. Doszedł do wniosku, że prawa zostały stworzone w celu zniesienia „shudr” i panowania nad nimi. W 1873 roku Jyotiba Phule założył Satya Shodhak Samaj (Stowarzyszenie Poszukiwaczy Prawdy). Celem organizacji było wyzwolenie ludzi z niższych kast od prześladowań braminów.