জীবনানন্দ-দাশ সমগ্র

Jibanananda Das (18 lutego 1899 - 22 października 1954; 8 Falgun, 1305 - 5 Kartik, 1371 BS) [2] był jednym z czołowych współczesnych poetów, pisarzy i eseistów bengalskich XX wieku. Był jednym z pionierów nowoczesności w poezji bengalskiej. [1] Chociaż pierwszy wiersz Jibananandy był pod wpływem Nazrul Islam, stał się odkrywcą fundamentalnych i różnych ścieżek z drugiego wiersza. [1] Zanim obchodzono setną rocznicę jego urodzin, stał się jednym z najpopularniejszych poetów w literaturze bengalskiej [3].

Świat tradycyjnego kosmosu i baśni wiejskiego Bengalu stał się obrazowy w poezji Jibananandy, w której stał się znany jako „poeta pięknego Bengalu”. [1] [4] Buddhadev Bose nazwał go „najbardziej samotnym poetą” Z drugiej strony Annadashankar Roy nazwał go „najczystszym poetą”. [5] Wielu krytyków uważa go za czołowego poetę literatury bengalskiej po Rabindranath i Nazrul. [6] W 1955 roku książka najlepszej poezji zdobyła nagrodę Sahitya Akademi rządu Indii.

Chociaż Jibanananda Das jest głównie poetą, napisał i opublikował kilka artykułów. Jednak przed śmiercią w 1954 roku napisał 21 powieści i 128 opowiadań, z których żadne nie zostało opublikowane za jego życia. Żył w skrajnej nędzy. W drugiej połowie XX wieku jego wpływ na poezję bengalską został niewyczerpany.