Cène du Seigneur - Biblique

Każdy posiłek, nie tylko Komunia, ale także Komunia, jest przypomnieniem, że jako stworzenia polegamy na Bogu. Nie jesteśmy autonomiczni. Większość naszej żywności jest uprawiana, przetwarzana, dystrybuowana i być może gotowana przez innych ludzi. Jesteśmy częścią złożonej sieci relacji, na których polegamy każdego dnia. A za tym wszystkim stoi nasz kochający Stwórca, który hojnie zaspokaja potrzeby swojego stworzenia. Dlatego Jezus nauczył nas modlić się: „Chleba naszego powszedniego daj nam dzisiaj” (Mt 6,11). Ale posiłek komunijny jest wyjątkowy. Komunia bowiem jest także uznaniem, że polegamy na Bogu nie tylko jako stworzenia, ale także jako grzesznicy. Żyjemy śmiercią Jego Syna. Każdy kęs jest przypomnieniem, że nie możemy się uratować. Tak jak w życiu fizycznym polegamy na chlebie powszednim, tak w życiu duchowym polegamy na Jezusie. Bo On jest chlebem życia.

W wieczór zdrady, gdy Jezus jadł ze swoimi uczniami, wziął chleb i powiedział: „To jest moje ciało wydane za was; czyńcie to na moją pamiątkę” (Łk 22,19). Kiedy uczestniczymy w Wieczerzy Pańskiej, każdy z nas je mały kawałek chleba na pamiątkę Jezusa.

„Podobnie po wieczerzy wziął kielich, mówiąc: Ten kielich to nowe przymierze we krwi, która za was będzie wylana” (werset 20). Kiedy pijemy niewielką ilość wina (lub soku winogronowego) podczas Wieczerzy Pańskiej, przypominamy sobie, że krew Jezusa została za nas przelana, a Jego krew zapoczątkowała nowe przymierze. Tak jak stare przymierze zostało zapieczętowane przez pokropienie krwią, tak nowe przymierze zostało ustanowione przez krew Jezusa (Hebrajczyków 9:18-28).

Paweł powiedział: „Za każdym razem, gdy jecie ten chleb i pijecie ten kielich, ogłaszacie śmierć Pana, aż przyjdzie” (1 Kor 11,26). Wieczerza Pańska wspomina śmierć Jezusa Chrystusa na krzyżu. Czy śmierć Jezusa jest dobra czy zła? Jest kilka bardzo smutnych aspektów jego śmierci, ale ogólny obraz jest taki, że jego śmierć jest wspaniałą wiadomością dla nas wszystkich. Jezus jest zadowolony, że to zrobił. Pokazuje, jak bardzo Bóg nas kocha, tak bardzo, że posłał swojego Syna, aby umarł za nas, aby nasze grzechy zostały odpuszczone i byśmy mogli żyć z Nim na zawsze.

W historii Kościoła żaden temat nie był bardziej owocny w kontrowersje niż Wieczerza Pańska. Nigdy nie było jednomyślności w zrozumieniu jego istoty ani jednolitości w sposobie jego celebrowania. Nie biorąc pod uwagę błahych kwestii, które ostatnio były dyskutowane na temat postawy, w której mężczyźni powinni uczestniczyć; czy ma być podawane wino zmieszane czy niezmieszane; czy chleb na zakwasie czy przaśny należy łamać; w każdym kościele inaczej rozstrzygano kwestie, kto powinien być dopuszczony do uczty i jak często należy ją przygotowywać. W Kościele katolickim niemowlęta były kiedyś dozwolone, a potem zabronione; a od IX wieku świeccy otrzymują tylko chleb, a kielich jest zarezerwowany dla kapłaństwa. A więc co do godziny uroczystej. Na IV Soborze Laterańskim postanowiono, że każdy wierzący przynajmniej raz w roku – w Wielkanoc, powinien przystępować do komunii. Postanowiono wówczas, że sakrament ten należy przyjmować trzy razy w roku – na Wielkanoc, na Zesłanie Ducha Świętego i na Boże Narodzenie.

Ciało Jezusa mówi o Jego doskonałym życiu, które zostało wydane za nas. Oddał to życie w doskonałym posłuszeństwie, abyśmy my, tak bardzo oddaleni od sprawiedliwości Bożej, mogli znaleźć w Nim to, czego nie mamy w sobie.