Carole King songs

Jeszcze przed wyjściem z cienia na jedną z najjaśniejszych karier solowych wszechczasów, piosenkarka / autorka tekstów Carole King już mocno ugruntowała swoją pozycję jednej z największych kompozytorów muzyki pop, z utworami nagranymi przez wszystkich, od Beatlesów po Arethę Franklin. Aktywna jako autorka tekstów w legendarnym Brill Building od późnych lat pięćdziesiątych, King ostatecznie zastosowała swój dar śpiewania do swoich własnych albumów, szybko produkując przełomowy Tapestry z 1971 roku. Nieskazitelna mieszanka melodyjnych haczyków i miękkich rockowych tekstur pomogłaby zdefiniować całą epokę, na którą utworzył ścieżkę dźwiękową, sprzedając się w ponad 25 milionach egzemplarzy i utrzymując się na listach przebojów przez ponad pięć lat.

Carole Klein urodziła się 9 lutego 1942 r. W Brooklynie w Nowym Jorku. Zaczęła grać na fortepianie w wieku czterech lat. W liceum założyła swój pierwszy zespół, kwartet wokalny The Co-Sines. Wielbicielka zespołu kompozytorskiego Jerry'ego Liebera i Mike'a Stollera (duet, który stworzył wiele hitów dla Elvisa Presleya, The Coasters i Bena E. Kinga), stała się stałym gościem na lokalnych rock & rollowych koncertach wpływowego DJ-a Alana Freeda; uczęszczając do Queens College, spotykała się z początkującymi kompozytorami Paulem Simonem i Neilem Sedaką, a także Gerry Goffinem, z którym nawiązała współpracę jako pisarz.

W 1959 roku Sedaka zdobyła hit „Oh! Carol” napisanym na jej cześć; King nagrał odpowiedź, „Och! Neil”, ale zesztywniała. Ona i Goffin, który w końcu się ożenił, zaczęli pisać pod okiem wydawców Don Kirshner i Al Nevins w słynnym domu popowym Brill Building, gdzie pracowali razem z Doc Pomusem, Mortem Shumanem, Jeffem Barry, Ellie Greenwich i niezliczonymi innymi. W 1961 roku Goffin i King odnieśli swój pierwszy hit z przebojowym albumem Shirelles „Will You Love Me Tomorrow”; ich następny album, „Take Good Care of My Baby” Bobby'ego Vee, również stał się numerem jeden, podobnie jak „The Loco-Motion” nagrane przez ich opiekunkę, Little Evę. Razem para napisała ponad 100 hitów na listach przebojów w szerokiej gamie stylów, w tym „One Fine Day” The Chiffons, „Pleasant Valley Sunday” The Monkees, „The Drifters” „Up on the Roof”, „The Cookies” Chains "(później nagrany przez Beatlesów)," (You Make Me Feel) Like a Natural Woman "Arethy Franklin i kontrowersyjny" He Hit Me (And It Felt Like a Kiss) ".

Teraz, gdy wszystko zostało powiedziane King również kontynuowała swoje próby rozpoczęcia kariery solowej, ale odniosła tylko jeden hit, „It Might and Well Rain Until September” z 1962 roku. W połowie lat 60. ona, Goffin i felietonista Al Aronowitz założyli własną, krótkotrwałą wytwórnię Tomorrow Records; Charles Larkey, basista grupy Tomorrow the Myddle Class, został w końcu drugim mężem Kinga po rozwiązaniu jej małżeństwa z Goffinem. Później ona i Larkey przenieśli się na Zachodnie Wybrzeże, gdzie w 1968 roku założyli City, trio, do którego dołączył nowojorski muzyk Danny Kortchmar. The City nagrało jeden LP, Now That Everything's Been Said, ale nie odbyło trasy koncertowej z powodu tremy Kinga; w rezultacie album okazał się komercyjną porażką, chociaż zawierał utwory spopularyzowane później przez Byrds („Was not Born to Follow”), Blood, Sweat & Tears („Hi-De-Ho”) i Jamesa Taylora ("Masz przyjaciela").

Writer Taylor i King ostatecznie stali się bliskimi przyjaciółmi, a on zachęcił ją do podjęcia kariery solowej. Wydany w 1970 roku Writer okazał się fałszywym początkiem, ale w 1971 roku wydała Tapestry, który pozostawał na listach przebojów przez prawie sześć lat i był najlepiej sprzedającym się albumem tamtej epoki. Cicha, refleksyjna praca, która okazała się przełomowa w rozwoju gatunku piosenkarzy / autorów tekstów, Tapestry zdobyła również parę hitów, „So Far Away” oraz znajdujący się na szczycie list przebojów „It's Too Late”, którego druga strona, „I Feel the Earth Move ”, również zdobył dużą popularność. Wydany w 1971 roku, Music również stał się numerem jeden i wygenerował przebój „Sweet Seasons”; Rhymes & Reasons z 1972 roku osiągnął drugie miejsce na listach przebojów, a Wrap Around Joy z 1974 roku, na którym znalazł się hit „Jazzman”, znalazł się na pierwszym miejscu.