The Apocrypha - Offline

Te księgi apokryficzne znajdowały się pomiędzy Starym a Nowym Testamentem. Apokryfy były częścią KJV przez 274 lata, dopóki nie zostały usunięte w 1885 r. Część tych ksiąg została nazwana księgami deuterokanonicznymi przez niektóre podmioty, takie jak kościół katolicki.

Wielu twierdzi, że apokryfy nigdy nie powinny były zostać uwzględnione w pierwszej kolejności, podnosząc wątpliwości co do ich ważności i wierząc, że nie były inspirowane przez Boga (na przykład wzmianka o magii wydaje się niespójna z resztą Biblii: Tobiasz rozdział 6, wersety 5). -8). Inni uważają, że jest słuszny i nigdy nie powinien być usuwany – że był uważany za część Biblii przez prawie 2000 lat, zanim został niedawno usunięty nieco ponad 100 lat temu. Niektórzy twierdzą, że został usunięty, ponieważ nie znaleziono ksiąg w oryginalnych rękopisach hebrajskich.

Apokryfy są cenne do badania form literackich, takich jak kontekst produkcji dzieł kanonicznych, oraz do słuchania odmiennych ruchów religijnych judaizmu i starożytnego chrześcijaństwa.

Kościół katolicki nazwał tekstami apokryficznymi nie umieścił w swojej beczce, natomiast kościoły reformacji nazwał Pseudepigrafami. W odniesieniu do pism Starego Testamentu nazwała deuterokanonicznymi te kościoły protestanckie zwane apokryfami.

Termin „Apokryfy” został stworzony przez Hieronima w V wieku, głównie w celu określenia starożytnych dokumentów żydowskich spisanych w okresie pomiędzy ostatnią księgą pism żydowskich, Malachiaszem, a przyjściem Jezusa Chrystusa. Są to księgi, które zgodnie z daną religią nie zostały natchnione przez Boga i nie należą do żadnego kanonu.