Bible KJV with Apocrypha

Biblia King James Version with Apocrypha

Księga Henocha, Jashera i Jubileuszu nie znajduje się w Apokryfie, więc są oddzieleni w spisie treści i w wyszukiwarce. Nie są one również w Reading Plan i Daily Verses. Możesz usunąć te książki: Menu-> Ustawienia-> wyłącz "Pokaż Enoch / Jasher / Jubilees"

Codzienny werset (codzienny psalm, codzienna ewangelia - możesz stworzyć swój własny codzienny werset), plan czytania (kanoniczny) - przeczytaj Biblię w jednym roku, 180 dni, 90 dni, audio Biblii (funkcja TTS) i wiele innych funkcji.

Wersja Króla Jakuba (KJV), powszechnie znana jako Wersja Autoryzowana (AV) lub Biblia Króla Jakuba (KJB), jest angielskim przekładem Biblii chrześcijańskiej dla Kościoła Anglii, rozpoczętej w 1604 r. I zakończonej w 1611 r. Najpierw wydrukowana King's Printer Robert Barker, było to trzecie tłumaczenie na język angielski, zatwierdzone przez władze angielskie Kościoła.

James przekazał instrukcje dla tłumaczy, aby zagwarantować, że nowa wersja będzie zgodna z eklezjologią i odzwierciedlać strukturę biskupią Kościoła anglikańskiego i jego wiarę w wyświęconego kleru. Tłumaczenie zostało wykonane przez 47 uczonych, z których wszyscy byli członkami Kościoła anglikańskiego. Podobnie jak większość innych tłumaczeń tego okresu, Nowy Testament został przetłumaczony z języka greckiego, Stary Testament został przetłumaczony z tekstu hebrajskiego, podczas gdy Apokryfy zostały przetłumaczone z greki i łaciny.

Biblijny apokryf (z greckiego słowa ἀπόκρυφος, apókruphos, co oznacza "ukryty") oznacza zbiór starożytnych ksiąg znalezionych w niektórych wydaniach Biblii, w osobnej sekcji między Starym a Nowym Testamentem lub jako dodatek po Nowym Testamencie . Chociaż termin apokryfy był używany od V wieku, to w Biblii Lutra z 1534 roku Apokryfy zostały po raz pierwszy opublikowane jako osobna sekcja interstetarna. Luter polemizował z kanonicznością tych książek. Jako autorytet dla tego podziału, cytował św. Hieronima, który na początku 5 wieku wyodrębnił hebrajski i grecki Stary Testament, stwierdzając, że książki, które nie zostały znalezione w języku hebrajskim, nie zostały przyjęte jako kanoniczne. Chociaż jego wypowiedź była kontrowersyjna w jego czasach, Jerome został później zatytułowany Doktor Kościoła, a jego autorytet był również cytowany w anglikańskim oświadczeniu z 1571 r. Z trzydziestu dziewięciu artykułów.

King James Version

Angielskojęzyczna wersja Króla Jakuba (KJV) z 1611 r. Podążyła tropem Biblii Lutra, używając między testamentowej sekcji "Książki zwane Apocrypha" lub po prostu "Apocrypha" w nagłówku strony startowej. KJV podążał ściśle za Biblią Genewską z 1560 r. (Odmiany są zaznaczone poniżej). Ta sekcja zawiera:

  - 1 Ezdrasz (Wulgata 3 Księgi Ezdrasza)

  - 2 Ezdrasza (Wulgata 4 Księgi Ezdrasza)

  - Tobiasz

  - Judith ("Judeth" w Genewie)

  - Reszta Esther (Vulgate Esther 10: 4-16: 24)

  - Mądrość

  - Ecclesiasticus (znany również jako Sirach)

  - Baruch i list Jeremy'ego ("Jeremiah" w Genewie) (wszystkie części Vulgate Baruch)

  - Pieśń Trojga Dzieci (Wulgata Daniela 3: 24-90)

  - Historia Zuzanny (Wulgata Daniela 13)

  - Idol Bel i smok (Wulgata Daniela 14)

  - Modlitwa Manassesa (po 2 Kronikach w Genewie)

  - 1 Księga Machabejska

  - 2 Księga Machabejska

Na tej liście znajdują się te księgi Wulgaty Klementyńskiej, których nie ma w kanonie Lutra. Są to książki, do których najczęściej odwołuje się zwykłe określenie "Apocrypha". Te same książki są również wymienione w artykule VI trzydziestu dziewięciu artykułów Kościoła Anglii. Pomimo umieszczenia w Apocrypha, w tabeli lekcji na przedniej stronie niektórych wydruków Biblii Króla Jakuba, te książki są zawarte w Starym Testamencie.