سَكَن رُوحِي - سعاد محمد

“ ไม่รู้หนังสือ!”

เธอไม่ได้ใส่ใจกับคำสั่งที่เข้มงวดของภรรยาของลุงเธอที่จะออกไปหรือผลักดันลูกสาวของเธอไปทางประตูเพื่อก้าวไปไกลกว่านั้นจนกว่าเธอจะแตะเตียงบนเข่าข้างใดข้างหนึ่งซ้ำ ๆ :

_ แม่ร้องไห้ทำไม

เสียงกรีดร้องดังออกมาจากญาติของเธอในขณะที่เธอตะโกนใส่เธอด้วยความรุนแรงของซาฮีห์:

_ ออกไปเดี๋ยวนี้!

เป็นอีกครั้งที่เธอไม่สนใจสิ่งที่เธอพูดขณะที่กำลังหลบหนีขณะที่น้ำตาของเธอไหลลงและเธอก็วางมือลงบนฝ่ามือของแม่ของเธอในขณะที่ถามเธออย่างไร้เดียงสา:

_ แม่ไม่สบายเหรอ ไปหาหมอกันเถอะ!

ในที่สุดแม่ของเธอมองเธอเป็นเวลานานและเธอก็ตอกกลับในขณะที่เธอมองย้อนกลับไปด้วยคำถามที่ประหลาดใจรู้สึกเสียขวัญและรู้สึกผิดอย่างไม่ยุติธรรมเมื่อแม่ของเธอพูดคำสุดท้ายของเธอ:

_ คุณคือเหตุผลถ้าคุณไม่ได้เกิดมาฉันจะไม่ต้องทนทุกข์ทรมานตลอดหลายปีที่ผ่านมาฉันหวังว่าฉันจะไม่เคยเห็นหน้าคุณคุณคือเหตุผลตอนนี้ฉันจะพักจากคุณตลอดไป

คำพูดลึกลับยังคงดังอยู่ในใจของเธอขณะที่เธอจ้องมองระหว่างทั้งสามด้วยความประหลาดใจ ...

ภรรยาของลุงของเธอกรีดร้องและร้องไห้

"คุณคือเหตุผล!"

ลูกพี่ลูกน้องของเธอผลักเธอและดูถูกเธอ

"คุณคือเหตุผล!"

แม่ของเธอค่อยๆผ่อนคลายแขนของเธอสายตาของเธอขึ้นและเธอพึมพำครั้งสุดท้ายของเธอ

"คุณคือเหตุผล!"...

เธอถอยกลับไปที่ประตูอย่างช้าๆจนชนร่างอย่างแรงเธอหันไปด้วยความตื่นตระหนกจ้องมองไปที่ลุงของเธอซึ่งมองไปที่เตียงข้างหลังเธออย่างซีดเซียวและเธอก็ตะโกนใส่เขาด้วยความกลัว:

_ ลุงทำไมฉันถึงมีเหตุผล? คุณทำอะไรลงไป?! แม่ผิดอะไร?!

เธอตบหัวลุงของเธอจากนั้นเขาก็รีบเข้าไปในชุดเครื่องนอนโดยทำซ้ำเบา ๆ :

_ คุณไม่ใช่สาเหตุเราเป็นของพระเจ้าและเพื่อพระองค์เราจะกลับมา