سَكَن رُوحِي - سعاد محمد

"annem!"

Amcasının karısının kesin ayrılma emrine aldırış etmedi, kızını da dizlerinden biriyle yatağa dokunana kadar daha ileri gitmek için kapıya doğru itmedi, tekrar tekrar:

_Mom, neden ağlıyorsun?

Saheeh'in şiddeti ile ona bağırırken kuzeninden çığlık yükseldi:

_ Hemen çıkın!

Bir kez daha, gözyaşları akarken ondan kaçarken ne dediğini umursamadı ve masumca sorarken elini annesinin avucunun üzerine koydu:

_Mom, hasta mısın? O zaman doktora gidelim!

Sonunda annesi ona uzun bir süre baktı ve şaşkınlıkla geriye dönüp baktığında çiviledi, annesi son sözlerini söylediğinde haksız bir panik ve suçluluk hissetti:

Sebep sensin, sen doğmasaydın, bunca yıl acı çekmezdim, keşke yüzünü hiç görmeseydim, sebebi sensin, şimdi sonsuza dek senden dinleneceğim.

Bakışlarını şaşkınlıkla üçü arasında kaydırırken, zihninde gizemli kelimeler çınlamaya devam etti ...

Amcasının karısı çığlık atıyor ve ağlıyor.

"sebebi sensin!"

Kuzeni onu itiyor ve hakaret ediyor.

"sebebi sensin!"

Annesi yavaşça kolunu gevşetti, gözleri yukarı baktı ve o son mırıldanmasıydı.

"sebebi sensin!"...

Sert bir vücuda çarpana kadar yavaşça kapıya çekildi, panik içinde döndü, arkasındaki yatağa solgun bir şekilde bakan amcasına baktı ve ona korku içinde bağırdı:

_ Amca, neden ben sebebim? ne yaptın?! Annemin nesi var?

Amcasının kafasını okşadı ve sonra yavaşça tekrarlayarak yatağın vücuduna koştu:

_ Sebep sen değilsin, biz Tanrı'ya aitiz ve O'na döneceğiz.