شاعر شور عارفانه ابوسعید ابوال

"فضل الله بن احمد بن محمد بن ابراهیم" که ما او را با نام “ابوسعید ابوالخیر” می شناسیم، در روز نخست از ماه محرم سال 357 هجری قمری در"میهنه" در ناحیه‌ ای بین "ابیورد" و "سرخس" در خراسان بزرگ که امروز جز کشور "ترکمنستان" است، زاده شد.

پدرش عطار بود و مذاق عرفانی داشت و به مجالس اهل متصوفه رفت و آمد می کرد و پسر را هم با خود می‌ برد. لقب " ابوالخیر" میراث پدر برای پسر است.

آموزش فضل الله در همان شهر زادگاهش شروع شد و او در جوانی و میانسالی در شهرهای مختلف از جمله مرو و سرخس در درس بزرگانی حاضر شد و فقه شافعی و حدیث و سنت آموخت. او بیش تر با مشایخ صوفیه نشست وبرخاست داشت و به راه آنان رفت و مریدی پیران طریقت را کرد.

در پنجاه سالگی در نیشابور ساکن شد و کم کم کارش بالا گرفت و خودش به یکی از قطب های تصوف تبدیل شد.

در باره ی "ابوسعید ابوالخیر" حکایات ها و خرافه های فراوانی ساخته و پرداخته و نقل شده است. از جمله ختم قرآن در هر شب در حالی که سر پایین در درون چاهی آویزان بوده، و یا دیدارش با بوعلی سینا و نشست و گفت و گوی شان در چند شبانه روز.

ابوسعید در سال های پایانی عمر به زادگاهش میهنه برگشت و در چهارم شعبان ۴۴۰ هجری قمری در حالی که بیش از هشتاد سال زندگی کرده بود، درگذشت و جسمش در خانه اش به خاک سپرده شد.