الطب النبوي ابن القيم AB

طب النبوی کتابی نوشته شیخ ابن قیم جوزیه از علمای قرن هشتم هجری قمری است که در سال 1292 میلادی در دمشق به دنیا آمد و در سال 1350 درگذشت و در ایام ابن تیمیه با ابن تیمیه همراه شد. این کتاب حاوی فواید فراوان در احکام طب و فواید و مسائل نادر علمی است.ابن قیم جوزیه می گوید: «پس از هدایت پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم بود که خود را معالجه و امر کند. بر کسانی از خانواده و دوستانش که به بیماری مبتلا شده بودند، ولی از راهنمایی او و یارانش نبود که از داروهای مرکب به نام ((عقربادهین)) استفاده کنند، بلکه بیشتر داروهای آنها تک قلو بوده است و آنها ممکن است به مفرد آن چیزی اضافه شده باشد که به او کمک می کند یا سوره او را می شکند، و این اکثریت داروی ملل از همه نژادها، از اعراب، ترک ها و در کل اهل بیابان است، اما به این موضوع توجه داشت. ترکیبات رومیان و یونانیان و بیشتر طب هندوستان به صورت مفرد است، پزشکان متفق القول بوده اند که در صورت امکان معالجه با غذا، آن را به دارو تبدیل نکنند، و هر گاه ممکن است با ساده، باید آن را درمان کنند. به مجتمع مبدل نشود، فرمودند: هر بیماری که با غذا و رژیم دفع شود، برای دفع آن با دارو تلاشی نمی شود، گفتند: طبیب به دارو دادن علاقه نداشته باشد، زیرا اگر دارو در بدن بیماری پیدا نمی کند که آن را برطرف می کند یا مرض ناسازگاری پیدا می کند یا چیزی می یابد که با او سازگار بوده و کمیت یا کیفیت آن برای او افزایش می یابد به سلامتی چسبیده و بازی می کند. استادان تجربی، پزشکانی هستند که بیشتر خود را به صورت واژگانی درمان می کنند و یکی از سه گروه پزشکی هستند.