المجموعة الشمسية

منظومه شمسی یا منظومه شمسی یا منظومه شمسی منظومه سیاره ای است که از خورشید و تمام اجسامی که به دور آن می چرخند از جمله زمین و سایر سیارات تشکیل شده است. منظومه شمسی شامل سایر اجرام کوچکتر، سیارات کوتوله، سیارک ها، شهاب سنگ ها و دنباله دارها، علاوه بر ابر نازکی از گاز و غبار است که به عنوان محیط بین سیاره ای شناخته می شود. آنها همچنین به دور خورشید می چرخند، اما به طور غیرمستقیم، ماهواره های سیارات که به آنها ماهواره طبیعی یا به اختصار قمر می گویند.

از بیش از 150 قمر شناخته شده در منظومه شمسی، بیشتر آنها به دور غول های گازی می چرخند. دو تا از این قمرها بزرگتر از سیاره عطارد هستند.

بزرگترین جرم منظومه شمسی باقی مانده است و البته مهمترین این اجرام خورشید است، ستاره ای که در مرکز منظومه قرار دارد و با گرانش آن مرتبط است، جرم آن 99.9 درصد جرم است. از کل منظومه، و مشتری سهم شیر از آنچه خورشید نگرفته است را می گیرد. این خورشید است که نور و گرما را ساطع می‌کند که حیات روی زمین را ممکن می‌سازد، و با این حال فقط یک ستاره با اندازه متوسط ​​است. پس از خورشید، سیارات می آیند، زیرا هشت سیاره در منظومه شمسی وجود دارد که به ترتیب فاصله از خورشید مرتب شده اند: عطارد، زهره، زمین، مریخ (سیارات سنگی)، مشتری، زحل، اورانوس و نپتون (غول های گازی). . دو سیاره بزرگتر، مشتری و زحل، عمدتاً از هیدروژن و هلیوم تشکیل شده اند. در حالی که دو سیاره دیگر که دورتر از خورشید هستند، اورانوس و نپتون، از موادی با نقطه ذوب نسبتاً بالاتر از هیدروژن و هلیوم ساخته شده‌اند. آب، آمونیاک و متان نمونه هایی هستند. هر هشت سیاره منظومه شمسی در یک مسیر نیم دایره ای به دور خورشید می چرخند، در صفحه ای واقع در یک صفحه تقریباً مسطح به نام مسیر منظومه شمسی.

بسیاری از اجرام منظومه شمسی وجود دارند که با چشم غیر مسلح غیر از خورشید و ماه قابل مشاهده هستند و از جمله سیارات این اجرام عبارتند از عطارد، زهره، مریخ، مشتری و زحل و گاهی اوقات درخشان ترین سیارک ها.

و دنباله دارهای گذری نیز، علاوه بر شهاب ها، که وقتی وارد جو زمین می شوند و می سوزند، دیده می شوند و شهاب ها را تشکیل می دهند. البته خیلی بیشتر از آن را می توان از اجرام منظومه شمسی با استفاده از تلسکوپ دید.

اکثر ستاره شناسان در حال حاضر بر این باورند که منظومه شمسی 4.6 میلیارد سال پیش از یک ابر عظیم گاز و غبار به نام سحابی خورشیدی متولد شده است. بر اساس این نظریه، این سحابی در اثر گرانش روی خود شروع به فروپاشی کرد که فشار داخلی آن نتوانست در برابر آن مقاومت کند. بیشتر مواد سحابی خورشیدی به مرکز آن جذب شد، جایی که خورشید شکل گرفت. اعتقاد بر این است که ذرات کوچکی از آنچه از ماده باقی مانده بود پس از آن با تعداد کمی انباشته شدند و اجسام بزرگتر و بزرگتر را تشکیل دادند تا اینکه به هشت سیاره تبدیل شدند و آنچه از آنها باقی ماند به قمر، سیارک و دنباله دار تبدیل شد.