غزلیات و "حیدربابا" شهریار

سید محمد حسین بهجت تبریزی در سال 1285 خورشیدی در روستایی به نام "خوشکناب " در استان آذربایجان شرقی زاده شد.

پدرش حاجی میر آقای خوشکنابی خوشنویس و کاتبی شناخته شده بود و مادرش زنی خانه دار .

کودکی سید محمد حسین در همان روستا، در دامنه ی بلندی های « حیدر بابا » گذشت. این دوران را شهریار در سروده های ترکی اش به نام " حیدربابایه سلام" ماندگار کرده است.

او یکی از نخستین دانش آموختگان نظام نوین آموزشی در ایران بود تا پایان دوره ی متوسطه درس خواند و سپس برای ادامه ی تحصیل به تهران آمد و در" دارالفـنون تهـران" تا سال پایانی مـدرسه ی طب را خواند و در چـند بیمارستان دوره های آموزش عملی را گذراند. ولی کار دکتری را تمام نکرد و به خـدمت دولت درآمد و چـنـد سالی در اداره ثـبت اسناد نیشابور و مشهـد کارمندی کرد. در سال 1315 کارمند بانک کـشاورزی در تهـران شد و به تبریز انتقال پیدا کرد و تا پایان عمر در این شهر ماند.

او ازدواج کرد و پدر دو دختر به نام‌های "شهرزاد" و "مریم" و یک پسر به نام "هادی" بود.

تخلص او نخست بهجت بود، که گویا خود او از این نام خوشش نمی آمد و برای تغییر آن به دیوان حافظ تفال می کند و این مصراع می آید:"که چرخ این سکه ی دولت به نام شهریاران زد"

شهریار در باره ی اشعار ترکی اش می گوید:" وقتی شعرهایم را برایم مادرم خواندم به طعنه گفت:

"پسرم شعرهای خودت را به زبان مادریت هم بنویس تا مادرت نیز اشعارت را متوجه شود"

نام آوری شهـریار چه در میان فارس زبانان و چه ترک زبانان گاه پهلو به پهلوی هفت شاعر بی بدیل و شنناخته شده ی زبان و ادب فارسی ، یعنی فردوسی، خیام، نظامی گنجوی ، عطار نیشابوری، سعدی شیرازی، مولوی و حافظ می زند و شاید بتون گفت او آخرین حلقه از سلسله ی شاعران بی نظیر و بلند آوازه ی ادب فارسی و هشتمین آنان باشد.

شهریار در بیست و هفتم شهریورماه سال 1367 در تبریز چشم از جهان فرو بست و جسمش در همان شهر به خاک سپرده شد.