کلیله و دمنه

"کلیله و دمنه» گردآوری حکایت هایی است از زبان حیوانات که در هندوستان و به زبان سانسکریت انجام شده است. در زمان خسرو انوشیروان ساسانی این کتاب به فارسی میانه یعنی پهلوی برگردانده شد. پس از هجوم عرب ها به ایران در زمان حکومت حجاج در قرن دوم هجری "روزبه" که بعدها به "عبدالله بن مقفع" شناخته شد، این کتاب را از پهلوی به عربی برگرداند.

در زمان حکومت نصر بن احمد سامانی " ابوالفضل محمد بلعمی" آن را از عربی به فارسی برگرداند. رودکی پدر شعر پارسی به فرمان نصر آن را به شعر تبدیل کرد.سپس "ابو المعالی نصر الله بن محمدعبدالحمید" شناخته شده به "نصرالله منشی " در زمان بهرام شاه غزنوی آن را از شعر به نثر تبدیل کرد و به آن کلیله و دمنه ی بهرامشاهی نام داد. در این نسخه اضافه هایی از حکایت های ایرانی و اسلامی هم گنجانده شده است .

در سال 1816 ترجمه ی کلیله و دمنه در پاریس منتشر شد. چند سال بعد ترجمه ی آلمانی آن در آلمان و انگلیسی آن در انگلستان انتشار پیدا کرد. از ان پس ترجمه های دیگر این کتاب به زبان های مختلف یکی در پی دیگری انجام و منتشر شده است.