Bidayatul Mujtahid

Het boek Bidayatul Mujtahid bevat een complete vergelijkingsschool van jurisprudentie

Het boek Bidayatul Mujtahid wa Nihayatul Mujtahid, is een boek van vergelijkende Fiqh van complete scholen en is een referentie geworden voor geleerden en officieren van justitie in alle delen van de islamitische wereld.

En onder de inhoud gaat het over votief

Nazar in taal is een belofte (te doen) goed of slecht. Terwijl geloften volgens de betekenis van syara 'in staat zijn om aanbidding te verrichten (qurbah; dichter bij Allah komen), wat voor iemand geen verplichte (fardhu ‘ain) is. Op basis van het bovenstaande begrip, is het niet legaal om dingen te doen die toegestaan ​​zijn, makruh (naar de mening van de ijverige [sterke]) en haram.

Evenzo zal de gelofte om te beloven iets doen dat verplicht of fardhu voor hem is, zoals beloofd vijf keer per dag te bidden. Omdat vijf dagelijkse gebeden, hoewel ze niet worden aangeboden, een verplichting zijn geworden voor een moslim (Sayyid Ahmad bin ‘Umar As-Syatiri, al-Yaqut an-Nafis fi Madzhabi Ibni Idris, p. 227).

Gevallen die kunnen worden vervolgd, zijn dus gevallen die door de sharia worden bestraft als een daad van sunnah of fardlu kifayah. Zoals gezworen om aalmoes aan de armen te geven, gezworen om aandacht te schenken aan de lichamen van fulan, en voorbeelden van dingen sunnah en fardlu andere kifayah.

Het effect van de uitvoering van een gelofte is dat een zaak die oorspronkelijk werd bestraft als een sunnah of fardhu kifayah een must voor hem is. Bijvoorbeeld, het geven van aalmoes aan de armen die oorspronkelijk sunnah waren, wordt het verplicht voor degenen die beloven dat te doen. Evenzo het uitvoeren van het lijkgebed waarvan de wettelijke oorsprong fardhu kifayah is, verandert in fardhu ‘ain voor degenen die het aanbieden. Een van de wettelijke vereisten voor een gelofte is dat een gelofte de zekerheid moet hebben dat hij iets kan doen.

Bijvoorbeeld de woorden "Ik heb gezworen te vasten op maandag en donderdag", "Als ik eerst rang, zal ik een geschenk geven aan de moeder", en andere woorden die een zekerheid bevatten om iets te doen. Als de woorden geen zekerheid bevatten om iets te doen, worden de woorden niet gecategoriseerd als geloften. Iemand zegt bijvoorbeeld: "Als ik afstudeer van school, geef ik mijn motor waarschijnlijk", "Misschien morgen zal ik vasten", en zo.

Wanneer iemand belooft een bepaalde aanbidding uit te voeren met een algemene vermelding, dan is wat hij moet doen beperkt tot iets dat kan worden genoemd als een daad van aanbidding (ma yaqa'u alayhi-l-ismu). Iemand zegt bijvoorbeeld: "Als ik beter word, zal ik vasten", dan is het ding dat hij moet doen gewoon één dag vasten, omdat vasten op een dag al vasten kan worden genoemd.

De woorden "Ik zal zeker 's nachts bidden", dan wordt iemands gelofte vervuld door' s nachts twee rak'ah's uit te voeren. De woorden van een persoon "Ik zal aalmoes geven aan de behoeftigen", dan is de gelofte verplicht om de kleinste hoeveelheid geld te geven die nog steeds een wisselkoers heeft (aqallu mutamawwalin), zoals het geven van geld van 500 rupiahs, omdat het geven van 500 rupiahs aan de armen al als aalmoes wordt beschouwd Ibn Qasim al-Ghazi, Fath al-Qarib, p. 324) Het is anders wanneer dingen die worden uitgezonden (al-Manzur bih) niet algemeen van aard zijn, maar vastbesloten zijn.

Bijvoorbeeld, de woorden "Als ik de klas win, dan zal ik een week vasten", dan is het verplicht voor hem om te vasten volgens wat hij heeft ingesteld, dat is een week. Deze bepaling is ook van toepassing op andere diensten die zijn vastgesteld, het is verplicht om de eredienst uit te voeren die wordt aangeboden in overeenstemming met de bepalingen die zijn gespecificeerd op het moment van stemmen.