History of Ancient Israel

De geschiedenis van het oude Israël en Juda begint in de zuidelijke Levant tijdens de late bronstijd en de vroege ijzertijd. De vroegst bekende verwijzing naar ‘Israël’ als volk of tribale confederatie staat in de Merneptah Stele, een inscriptie uit het oude Egypte die dateert uit ongeveer 1208 vGT, maar de bevolkingsgroep kan ouder zijn. Volgens de moderne archeologie ontwikkelde de oude Israëlitische cultuur zich als een uitvloeisel van de reeds bestaande Kanaänitische beschaving. Twee verwante Israëlische staatsbesturen, bekend als het koninkrijk Israël (Samaria) en het koninkrijk Juda, waren in de tweede ijzertijd in de regio ontstaan.

Volgens de Hebreeuwse Bijbel bestond er al in de 11e eeuw vGT een ‘Verenigde Monarchie’ bestaande uit Israël en Juda, onder de regering van Saul, David en Salomo; het land splitste zich later in twee koninkrijken: Israël, met de steden Sichem en Samaria in het noorden, en Juda (met Jeruzalem en de Joodse Tempel) in het zuiden. Er wordt gedebatteerd over de historiciteit van de Verenigde Monarchie – aangezien er geen archeologische overblijfselen van zijn die als consensus worden aanvaard – maar historici en archeologen zijn het erover eens dat Israël en Juda rond ca. 1500 als afzonderlijke koninkrijken bestonden. 900 v.Chr. en c. 850 v.Chr., respectievelijk.

Het koninkrijk Israël werd rond 720 vGT verwoest, toen het werd veroverd door het Neo-Assyrische rijk. Hoewel het koninkrijk Juda gedurende deze tijd intact bleef, werd het een vazalstaat van eerst het Neo-Assyrische rijk en vervolgens het Nieuw-Babylonische rijk. Joodse opstanden tegen de Babyloniërs leidden echter tot de vernietiging van Juda in 586 vGT, onder het bewind van de Babylonische koning Nebukadnezar II. Volgens het bijbelse verslag belegerden de legers van Nebukadnezar II Jeruzalem tussen 589 en 586 vGT, wat leidde tot de vernietiging van Salomo's Tempel en de verbanning van de Joden naar Babylon; deze gebeurtenis werd ook vastgelegd in de Babylonische Kronieken. Tijdens de ballingschapsperiode ontwikkelde de Israëlitische religie zich naar een monotheïstisch jodendom.

De ballingschap eindigde met de val van Babylon door het Achaemenidische rijk c. 538 v.Chr. Vervolgens vaardigde de Achaemenidische koning Cyrus de Grote een proclamatie uit die bekend staat als het Edict van Cyrus, waarin verbannen Joden werden gemachtigd en aangemoedigd om naar Juda terug te keren. Met de proclamatie van Cyrus begon de terugkeer van de ballingen naar Zion, waarmee de vormingsperiode werd ingeluid waarin zich een meer onderscheidende Joodse identiteit ontwikkelde in de Perzische provincie Yehud. Gedurende deze tijd werd de verwoeste Tempel van Salomo vervangen door de Tweede Tempel, wat het begin markeerde van de Tweede Tempelperiode.