Allama Iqbal

Allama iqbal aur falsafa e zindagi aur maut โดย M Jamiluddin Siddiqui

علامہ اقبال کے افکار کا مرکزی نقطہ خودی ہے جسے ان کا فلسفہ حیات کہنا چاہیے۔ اقبال کا انسان کامل اطاعت الہٰی سے تربیت پاتا ہے اور اوصاف الٰہی سے متصف ہوتا ہے۔

Allama iqbal ne zindgi aur mot k falsafa ko teen nuqta w nazar se peesh kya hy yani is k teenon pehluon ko bare ahsan treqe se ujagar farmaya hy.

มูฮัมหมัด จามิลอุดดิน ซิดดิกี, Allama Iqbal ka Falsafa Zindgi aur Maut: Az Roe Hadees-e-Pak wa Quran-e-Hakeem

Sir Muhammad Iqbal Kt (อูรดู: محمد اقبال; 9 พฤศจิกายน พ.ศ. 2420 – 21 เมษายน พ.ศ. 2481) เป็นนักเขียน นักปรัชญา นักวิชาการ และนักการเมืองชาวมุสลิมชาวเอเชียใต้ ผู้ซึ่งกวีนิพนธ์ในภาษาอูรดูได้รับการพิจารณาว่าเป็นหนึ่งในวรรณกรรมที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในศตวรรษที่ 20 และเป็นเจ้าของ วิสัยทัศน์ของอุดมคติทางวัฒนธรรมและการเมืองสำหรับชาวมุสลิมในอินเดียที่ปกครองโดยอังกฤษคือการสร้างแรงกระตุ้นให้กับปากีสถาน เขามักถูกเรียกโดยผู้ให้เกียรติ อัลลามา (จากภาษาเปอร์เซีย: علامہ, อักษรโรมัน: ʿallāma, ความหมายคือ 'รอบรู้, ใฝ่รู้มากที่สุด')

Iqbal เกิดและเติบโตในเมือง Sialkot รัฐปัญจาบในครอบครัวมุสลิมชาติพันธุ์แคชเมียร์ และปริญญาโทที่ Government College Lahore เขาสอนภาษาอาหรับที่ Oriental College, Lahore ตั้งแต่ พ.ศ. 2442 ถึง พ.ศ. 2446 ในช่วงเวลานี้ ในบรรดาบทกวีภาษาอูรดูตั้งแต่ยุคนี้ที่ยังคงได้รับความนิยม ได้แก่ Parinde ki faryad (การสวดอ้อนวอนของนก) ซึ่งเป็นบทสวดเกี่ยวกับสิทธิสัตว์ในยุคแรกเริ่ม และ Tarana-e-Hindi (บทเพลงแห่งฮินดูสถาน) ซึ่งเป็นบทกวีรักชาติ บทกวีทั้งสองนี้แต่งขึ้นสำหรับเด็ก ในปี พ.ศ. 2448 พระองค์ทรงเสด็จไปศึกษาต่อในยุโรป โดยเสด็จไปอังกฤษเป็นครั้งแรก และสำเร็จปริญญาตรีใบที่สอง ที่ Trinity College, Cambridge และต่อมาถูกเรียกตัวไปที่บาร์ที่ Lincoln's Inn จากนั้นไปเยอรมนีซึ่งเขาได้รับปริญญาดุษฎีบัณฑิต ในสาขาปรัชญาที่มหาวิทยาลัยมิวนิค หลังจากกลับมาที่ละฮอร์ในปี พ.ศ. 2451 เขาได้จัดตั้งหลักปฏิบัติด้านกฎหมาย แต่เน้นที่การเขียนงานวิชาการเกี่ยวกับการเมือง เศรษฐกิจ ประวัติศาสตร์ ปรัชญา และศาสนา เขาเป็นที่รู้จักกันเป็นอย่างดีจากผลงานกวีของเขา ซึ่งรวมถึง Asrar-e-Khudi ซึ่งหลังจากได้รับการตีพิมพ์แล้ว เขาก็ได้รับรางวัลอัศวิน Rumuz-e-Bekhudi และ Bang-e-Dara ในอิหร่าน ซึ่งเขาเป็นที่รู้จักในนาม Iqbāl-e Lāhorī (อิกบาลแห่งละฮอร์) เขาได้รับการยกย่องอย่างสูงจากผลงานเปอร์เซียของเขา

Iqbal ถือว่า Rumi เป็นแนวทางของเขาและ Ashraf Ali Thanwi เป็นผู้มีอำนาจที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในเรื่องของคำสอนของ Rumi เขาเป็นผู้สนับสนุนอย่างแข็งขันในการฟื้นฟูทางการเมืองและจิตวิญญาณของอารยธรรมอิสลามทั่วโลก โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเอเชียใต้ ชุดการบรรยายที่เขาส่งไปนี้ได้รับการตีพิมพ์ในชื่อ The Reconstruction of Religious Thinking in Islam อิกบาลได้รับเลือกเข้าสู่สภานิติบัญญัติของรัฐปัญจาบในปี พ.ศ. 2470 และดำรงตำแหน่งหลายตำแหน่งใน All India Muslim League ในคำปราศรัยของประธานาธิบดีในปี พ.ศ. 2473 ในการประชุมประจำปีของสันนิบาตที่เมืองอัลลาฮาบัด เขาได้กำหนดกรอบทางการเมืองสำหรับชาวมุสลิมในอินเดียที่ปกครองโดยอังกฤษ อิกบาลเสียชีวิตในปี พ.ศ. 2481 หลังจากก่อตั้งประเทศปากีสถานในปี พ.ศ. 2490 เขาได้รับเลือกให้เป็นกวีประจำชาติที่นั่น เขายังเป็นที่รู้จักกันในนาม "Hakeem-ul-Ummat" ("ปราชญ์แห่ง Ummah") และ "Mufakkir-e-Pakistan" ("นักคิดแห่งปากีสถาน") วันครบรอบวันเกิดของเขา (Yom-e Welādat-e Muḥammad Iqbāl) วันที่ 9 พฤศจิกายน เคยเป็นวันหยุดราชการในปากีสถานจนถึงปี 2018 Abul Hasan Ali Hasani Nadwi เขียน Glory of Iqbal เพื่อแนะนำให้เขารู้จักกับโลกอาหรับ

หนังสือ The Call of the Marching Bell ของมูฮัมหมัด อิคบาล (بانگِ درا, bang-e-dara) รวมกวีนิพนธ์ภาษาอูรดูชุดแรกของเขา ตีพิมพ์ในปี 1924 มันถูกเขียนขึ้นในสามช่วงชีวิตที่แตกต่างกัน บทกวีที่เขาเขียนจนถึงปี 1905 ซึ่งเป็นปีที่เขาเดินทางไปอังกฤษ สะท้อนถึงความรักชาติและภาพของธรรมชาติ รวมถึงภาษาอูรดูที่รักชาติ "Saare Jahan se Accha" และ "Tarana-e-Milli" ("เพลงของชุมชน "). บทกวีชุดที่สองมีอายุระหว่างปี 1905 ถึง 1908 เมื่ออิกบาลศึกษาในยุโรปและศึกษาธรรมชาติของสังคมยุโรป ซึ่งเขาเน้นย้ำว่าได้สูญเสียคุณค่าทางจิตวิญญาณและศาสนาไปแล้ว สิ่งนี้เป็นแรงบันดาลใจให้อิกบาลเขียนบทกวีเกี่ยวกับมรดกทางประวัติศาสตร์และวัฒนธรรมของอิสลามและชุมชนมุสลิมด้วยมุมมองระดับโลก