Allama Iqbal & Falsafa e Hayat

علامہ اقبال کے افکار کا مرکزی نقطہ خودی ہے جسے ان کا فلسفہ حیات کہنا چاہیے۔ اقبال کا انسان کامل اطاعت الوهی سے تربیت پاتا ہے و اوصاف الٰهی سے متصف ہوتا ہے۔

علامه اقبال نه زندگی اور موت ک فلسفا کو تین نکتا و نظر سه کیا هی یانی است ک تینون پهلوون کو بره احسن ترقه سه اوجاگر فارمایا هی.

محمد جمیل الدین صدیقی، علامه اقبال کا فلسفه زندهگی عور ماوت: ازروحادیث پاک و قرآن حکم.

سر محمد اقبال کِت (اردو: محمد اقبال؛ ۹ نوامبر ۱۸۷۷ – ۲۱ آوریل ۱۹۳۸)، نویسنده، فیلسوف، محقق و سیاستمدار مسلمان جنوب آسیا بود که شعرهای او به زبان اردو از بزرگترین شعرهای قرن بیستم به شمار می‌رود. چشم انداز یک ایده آل فرهنگی و سیاسی برای مسلمانان هند تحت حاکمیت بریتانیا، ایجاد انگیزه برای پاکستان بود. او را عموماً علامه محترم (از فارسی: علامہ، رومی: ʿalāma، روشن. "بسیار دانا، داناترین") می نامند.

اقبال در سیالکوت، پنجاب در یک خانواده مسلمان کشمیری به دنیا آمد و بزرگ شد. و M.A در کالج دولتی لاهور. او از سال 1899 تا 1903 در کالج شرقی لاهور به تدریس زبان عربی پرداخت. از جمله اشعار اردو از این زمان که همچنان پرطرفدار باقی مانده‌اند، می‌توان به پرینده کی فریاد (دعای پرنده)، مدیتیشن اولیه درباره حقوق حیوانات، و ترانه هندی (آواز هندوستان) یک شعر میهن‌پرستانه اشاره کرد - هر دو شعر برای کودکان سروده شده‌اند. در سال 1905، برای ادامه تحصیل در اروپا، ابتدا به انگلستان رفت و در آنجا دوره دوم کارشناسی را به پایان رساند. در کالج ترینیتی، کمبریج و متعاقباً به بار در مسافرخانه لینکلن فراخوانده شد، و سپس به آلمان، جایی که دکترا گرفت. در فلسفه در دانشگاه مونیخ. پس از بازگشت به لاهور در سال 1908، او یک دفتر حقوقی تأسیس کرد، اما بر نوشتن آثار علمی در زمینه سیاست، اقتصاد، تاریخ، فلسفه و دین تمرکز کرد. او بیشتر به خاطر آثار شعری‌اش، از جمله اسرار خودی - که پس از انتشار آن نشان شوالیه، روموز بخودی و بانگ دره به او اعطا شد، می‌شناسند. در ایران که او را به اقبال لاهوری می‌شناسند، به‌خاطر آثار فارسی‌اش بسیار مورد توجه است.

اقبال مولانا را راهنمای خود و اشرف علی ثنوی را بزرگترین مرجع زنده در امر تعالیم مولانا می دانست. او از طرفداران قوی احیای سیاسی و معنوی تمدن اسلامی در سراسر جهان، به ویژه در جنوب آسیا بود. مجموعه‌ای از سخنرانی‌های او در این زمینه با عنوان بازسازی اندیشه دینی در اسلام منتشر شد. اقبال در سال 1927 به عضویت شورای قانونگذاری پنجاب انتخاب شد و تعدادی از مناصب را در لیگ مسلمانان سراسر هند داشت. او در سخنرانی ریاست جمهوری خود در سال 1930 در نشست سالانه اتحادیه در الله آباد، چارچوبی سیاسی برای مسلمانان در هند تحت حاکمیت بریتانیا تدوین کرد. اقبال در سال 1938 درگذشت. پس از ایجاد پاکستان در سال 1947، او به عنوان شاعر ملی آنجا نام گرفت. او همچنین با نام های «حکیم الامت» («حکیم امت») و «مفکیر پاکستان» («متفکر پاکستان») شناخته می شود. سالگرد تولد او (یوم ولادات محمد اقبال)، 9 نوامبر، تا سال 2018 در پاکستان تعطیل عمومی بود. ابوالحسن علی حسنی ندوی برای معرفی او به جهان عرب، شکوه اقبال را نوشت.

ندای زنگ راهپیمایی محمد اقبال، اولین مجموعه شعر اردو او، در سال 1924 منتشر شد. این مجموعه در سه مرحله متمایز از زندگی او نوشته شد. اشعاری که او تا سال 1905 نوشت - سالی که به انگلستان رفت - منعکس کننده میهن پرستی و تجسم طبیعت است، از جمله میهن پرستانه اردو به زبان اردو "Saare Jahan se Accha" و "Tarana-e-Milli" ("آواز جامعه"). "). مجموعه دوم اشعار مربوط به سال‌های 1905 تا 1908 است، زمانی که اقبال در اروپا تحصیل می‌کرد، و به ماهیت جامعه اروپایی می‌پردازد، که او تأکید می‌کرد ارزش‌های معنوی و مذهبی را از دست داده است. این امر اقبال را برانگیخت تا اشعاری در مورد میراث تاریخی و فرهنگی اسلام و جامعه مسلمانان با دیدگاهی جهانی بنویسد.