Allama Iqbal & Falsafa e Hayat

علامہ اقبال کے افکار کا مرکزی نقطہ خودی ہے جسے ان کا فلسفہ حیات کہنا چاہیے۔ اقبال کا انسان کامل اطاعت الہٰی سے تربیت پاتا ہے اور اوصاف الٰہی سے متصف ہوتا ہے۔

Allame iqbal ne zindgi aur mot k falsafa ko teen nuqta w nazar se peesh kya hy yani is k teenon pehluon ko çıplak ahsan treqe se ujagar farmaya hy.

Muhammed Jamil-ud-Din Siddiqui, Allame Iqbal ka Falsafa Zindgi aur Maut: Az Roe Hadees-e-Pak wa Kuran-e-Hakeem.

Sir Muhammed İkbal Kt (Urduca: محمد اقبال; 9 Kasım 1877 - 21 Nisan 1938), Urdu dilinde şiirleri yirminci yüzyılın en büyükleri arasında kabul edilen ve şiirleri en iyileri arasında kabul edilen Güney Asyalı bir Müslüman yazar, filozof, Akademisyen ve politikacıydı. İngiliz yönetimindeki Hindistan'daki Müslümanlar için kültürel ve siyasi bir ideal vizyonu, Pakistan'a yönelik dürtüyü canlandırmaktı. O genellikle yüceltici Allame tarafından anılır (Farsça: علامہ, romanlaştırılmış: ʿallāma, lafzen  'çok bilen, en çok öğrenilen').

Punjab, Sialkot'ta etnik Keşmirli Müslüman bir ailede doğup büyüyen Iqbal, B.A. ve Devlet Koleji Lahor'da MA. 1899'dan 1903'e kadar Lahor'daki Oriental College'da Arapça öğretti. Bu süre zarfında üretken bir şekilde yazdı. Bu dönemde popülerliğini koruyan Urduca şiirler arasında, hayvan hakları üzerine erken bir meditasyon olan Parinde ki faryad (Bir kuşun duası) ve vatansever bir şiir olan Tarana-e-Hindi (Hindustan'ın Şarkısı) yer alır; her ikisi de çocuklar için bestelenmiştir. 1905'te, daha ileri çalışmalar için Avrupa'ya, önce İngiltere'ye gitti ve burada ikinci bir B.A. Trinity College, Cambridge'de ve daha sonra Lincoln's Inn'deki bara ve ardından doktora derecesini aldığı Almanya'ya çağrıldı. Münih Üniversitesi'nde felsefede. 1908'de Lahor'a döndükten sonra bir hukuk muayenehanesi kurdu, ancak siyaset, ekonomi, tarih, felsefe ve din üzerine bilimsel eserler yazmaya odaklandı. Yayınından sonra kendisine şövalyelik, Rumuz-e-Bekhudi ve Bang-e-Dara ile ödüllendirilen Asrar-e-Khudi de dahil olmak üzere şiirsel eserleriyle tanınır. Iqbāl-e Lāhorī (Lahorlu İkbal) olarak bilinen İran'da, Farsça eserleriyle büyük saygı görüyor.

İkbal, Mevlana'yı Rehberi ve Eşref Ali Thanwi'yi Mevlana'nın öğretileri konusunda yaşayan en büyük otorite olarak görüyordu. İslam medeniyetinin dünya çapında, özellikle de Güney Asya'da siyasi ve manevi canlanmasının güçlü bir savunucusuydu; bu amaçla verdiği bir dizi konferans İslam'da Dini Düşüncenin Yeniden İnşası adıyla yayınlandı. İkbal, 1927'de Pencap Yasama Konseyi'ne seçildi ve Tüm Hindistan Müslüman Birliği'nde bir dizi görevde bulundu. Birliğin Allahabad'daki yıllık toplantısında 1930'daki başkanlık konuşmasında, İngiliz yönetimindeki Hindistan'daki Müslümanlar için siyasi bir çerçeve formüle etti. İkbal 1938'de öldü. 1947'de Pakistan'ın kurulmasından sonra orada milli şair seçildi. O aynı zamanda "Hakeem-ul-Ummat" ("Ümmetin Bilgesi") ve "Mufakkir-e-Pakistan" ("Pakistan Düşünürleri") olarak da bilinir. Doğumunun yıldönümü (Yom-e Welādat-e Muḥammad Iqbāl), 9 Kasım, 2018'e kadar Pakistan'da resmi tatildi. Abul Hasan Ali Hasani Nadwi, Glory of Iqbal'ı onu Arap dünyasıyla tanıştırmak için yazdı.

Muhammed İkbal'in ilk Urduca şiir koleksiyonu olan The Call of the Banding Bell (بانگِ درا, bang-e-dara) adlı kitabı 1924'te yayınlandı. Hayatının üç farklı aşamasında yazılmıştı. İngiltere'ye gitmek üzere ayrıldığı 1905 yılına kadar yazdığı şiirler, Urduca vatansever "Saare Jahan se Accha" ve "Tarana-e-Milli" ("Toplumun Şarkısı") dahil olmak üzere vatanseverliği ve doğa tasvirlerini yansıtır. "). İkinci şiir dizisi, İkbal'in Avrupa'da eğitim gördüğü 1905'ten 1908'e kadar uzanıyor ve manevi ve dini değerleri kaybettiğini vurguladığı Avrupa toplumunun doğası üzerinde duruyor. Bu, İkbal'e İslam'ın ve Müslüman toplumun tarihi ve kültürel mirası üzerine küresel bir bakış açısıyla şiirler yazma ilhamı verdi.