ESSAY ON PESSIMISM

Schopenhauer'ın evrenin iç karakterini anlamsız kör bir çaba olarak tanımlamasından, Schopenhauer'ın kasvetli bakış açısı ortaya çıkar.

Niyet ve gaye olmadığı için vasiyet yerine getirilemez. Yerçekiminden hayvan hareketine kadar, iradenin nesneleştirilmesinin her düzeyi, bitmeyen bir çaba ile karakterize edilir. İrade kendisini inorganik yaşamdan organik yaşama bir dereceler hiyerarşisi içinde nesneleştirir. Ek olarak, her doğal güç ve doğanın her canlı formu, maddenin diğer doğal güçler veya organizmalarla kontrolü için bir savaşa girer. Sonuç olarak, çatışma, çekişme ve mutsuzluk varoluşu karakterize eder.

Schopenhauer'e göre bir amaca veya arzuya ulaşmak doyum getirirken, başaramamak ise acıyı beraberinde getirir. Varoluş, eksiklik ya da istek ile işaretlendiğinden ve bu arzuların tatmin edilmesi uzun süre kalamayacağı için acı ile karakterize edilir. Cansız doğa dahil tüm doğa özgür iradeye tabidir, dolayısıyla bu sonuç tüm doğa için geçerlidir. Ancak üstün zekaları nedeniyle insanlar günlük yaşamlarında daha fazla acı çekerler. İnsan zekası acıyı hafifletmez; daha ziyade, daha fazla netlik ve bilinçle ıstırabı eve getirir.

İnsanlar katlandıkları ıstırabın derecesini hiçbir şekilde, akıl gücüyle bile değiştiremezler; aslında, akıl sadece acılarını daha da kötüleştirir. İnsanlığın tüm rutin faaliyetleri doyumsuz, kör bir iradeyi yatıştırmaya yönelik olduğundan, bunlar sadece boş değil, aynı zamanda gerçek dışıdır. Schopenhauer, varoluşun özü doyumsuz çaba ve doyumsuz çaba acı olduğu için, yokluğun varoluştan daha iyi olduğu sonucuna varır. Yine de intihar çözüm değil. İntihar, kişinin acısının aldığı biçimi sona erdirdiği için, tüm varoluş ıstıraptır, varoluş ikilemini intiharla ele almak imkansızdır.