Karbala کربلا Ka Khooni Manzar

Kerbela Muharebesi, 10 Ekim 680'de (H. 61. Hicri takvime göre 10 Muharrem), ikinci Emevi Halifesi I. Yezid'in ordusu ile İslam peygamberi Muhammed'in torunu Hüseyin ibn Ali tarafından yönetilen küçük bir ordu arasında yapıldı. , Kerbela'da, günümüz Irak'ı.

Ölümünden önce, Emevi halifesi Muaviye I, oğlu Yezid'i halefi olarak atamıştı. Yezid'in adaylığı, dördüncü halife Ali'nin oğlu Hüseyin ve Abdullah ibn Zübeyr de dahil olmak üzere Muhammed'in önde gelen birkaç arkadaşının oğulları tarafından itiraz edildi. Muaviye'nin MS 680'de ölümü üzerine Yezid, Hüseyin ve diğer muhaliflerden biat istedi. Hüseyin biat etmedi ve Mekke'ye gitti. Irak'ın bir garnizon kasabası ve Ali'nin halifeliğinin merkezi olan Kufe halkı, Suriye merkezli Emevi halifelerine karşıydı ve Ali'nin evine uzun süredir bağlıydı. Hüseyin'e Emevileri devirmesini teklif ettiler. Hüseyin'in yaklaşık 70 kişilik bir maiyetiyle Kufe'ye giderken, kervanı, Kufe'den biraz uzakta, halifenin 1000 kişilik bir ordusu tarafından ele geçirildi. 2 Ekim'de kuzeye gitmeye ve Kerbela ovasında kamp kurmaya zorlandı ve kısa süre sonra 4.000 kişilik daha büyük bir Emevi ordusu geldi. Müzakereler, Emevi valisi Ubeyd Allah ibn Ziyad'ın Hüseyin'in otoritesine boyun eğmeden güvenli geçişini reddetmesinden sonra başarısız oldu, Hüseyin tarafından reddedilen bir koşul. 10 Ekim'de, Hüseyin'in akrabalarının ve yoldaşlarının çoğuyla birlikte öldürüldüğü, hayatta kalan aile üyeleri ise esir alındığı savaş başladı. Savaşı, Iraklıların Hüseyin'in ölümünün intikamını almak için iki ayrı sefer düzenlediği İkinci Fitne izledi; birincisi Tevvabin, diğeri ise Muhtar el-Sakafi ve yandaşları tarafından.

Kerbela Savaşı, Alid yanlısı partinin (Şi'at Ali) gelişimini, kendi ritüelleri ve kolektif hafızası olan benzersiz bir dini mezhep haline getirdi. Şii tarihi, geleneği ve teolojisinde merkezi bir yere sahiptir ve Şii literatüründe sıklıkla anlatılmıştır. Şia için, Hüseyin'in acıları ve ölümü, hakkın batıla karşı, adalet ve hakkın haksızlığa ve batıla karşı mücadelesinde bir fedakarlığın sembolü haline geldi. Aynı zamanda Şii inancının üyelerine bir kahramanlık normları kataloğu sağlar. Savaş, Şiiler tarafından İslami Muharrem ayı boyunca yıllık on günlük bir süre boyunca anılır ve Aşure Günü olarak bilinen ayın onuncu gününde sona erer. Bu günde Şii Müslümanlar yas tutuyor, halk yürüyüşleri düzenliyor, dini toplantılar organize ediyor, göğüslerini dövüyor ve bazı durumlarda kendilerini kırbaçlıyorlar. Sünni Müslümanlar da olayı tarihi bir trajedi olarak değerlendiriyor; Hüseyin ve arkadaşları, hem Sünni hem de Şii Müslümanlar tarafından şehit olarak kabul edilir.

Ehl-i Beyt, İslam peygamberi Muhammed'in ailesine atıfta bulunur, ancak bu terim Sünni İslam'da Muhammed'in klanı olan Banu Haşim'in tüm torunları ve hatta tüm Müslümanlar için geçerli olacak şekilde genişletilmiştir. Şii İslam'da bu terim, Muhammed, kuzeni ve damadı Ali, kızı Fatima ve iki oğulları Hasan ve Hüseyin ile sınırlıdır. Bununla birlikte, ortak bir Sünni görüş, Muhammed, Ali, Fatima, Hasan, Hüseyin'i Muhammed'in eşleriyle birlikte içerecek şekilde her iki yorumu da uyumlu hale getirmektir.

Bütün Müslümanlar Ehl-i Beyt'e hürmet ederken, Ehl-i Beyt'i en yüksek itibara sahip olanlar, onları ilahi hikmetin şaşmaz tecessümleri ve Müslüman toplum için mükemmel liderler olarak gören Şiiler'dir. Oniki İmamcı Şii ayrıca Ehl-i Beyt'in, özellikle de Hüseyin'in çektiği acıların ve şehitliğin kurtarıcı gücüne inanır.

Ali ibn Abī talib, İslam peygamberi Muhammed'in kuzeni, damadı ve arkadaşıydı. 656'dan 661'deki suikastına kadar dördüncü haklı halife olarak hüküm sürdü. İlk Şii İmam olarak Şii İslam'da ve "doğru yönlendirilmiş" (rāshidūn) halifelerin (isim) dördüncüsü olarak Sünni İslam'da merkezi figürlerden biridir. Muhammed'in ilk dört halefi için kullanılır).