Mir Taqi Mir Shayari

Mir Taqi Mir'in büyük shayari koleksiyonu

Mir Taki Mir veya "Meer Taqi Meer" olarak da bilinen Mir Muhammad Taqi Mir (Şubat 1725 - 20 Eylül 1810), 18. yüzyıl Babür Hindistan'ının Urduca şairi ve Urdu diline şekil veren öncülerden biriydi . O, Urdu gazali Delhi Okulu'nun başlıca şairlerinden biridir ve sık sık Urdu dilinin en iyi şairlerinden biri olarak anılır. Takhallus'u (takma adı) Mir'di. Hayatının son bölümünü Lucknow'daki Asaf-ud-Daulah mahkemesinde geçirdi.

Mir'in hayatıyla ilgili ana bilgi kaynağı, çocukluğundan Lucknow'da kalışının başlangıcına kadar geçen dönemi kapsayan otobiyografisi Zikr-e-Mir'dir. Bununla birlikte, tarihsiz veya kronolojik bir sırayla sunulmayan materyallerle, ortaya çıkardığından daha fazlasını gizlediği söyleniyor. Bu nedenle, Mir'in hayatının birçok 'gerçek detayı' bir spekülasyon meselesi olarak kalmaya devam ediyor.

Mir, Ağustos veya Şubat 1723'te Hindistan'ın Agra kentinde doğdu (daha sonra Ekberabad olarak adlandırılır ve Babürler tarafından yönetilirdi). Büyükbabası Hicaz'dan Haydarabad Eyaletine oradan da Ekberabad veya Agra'ya göç etmişti. Yaşam felsefesini öncelikle, sevginin önemi ve şefkatin değeri üzerindeki vurgusu hayatı boyunca Mir ile sürdüren ve şiirini aşılayan, büyük bir takipçisi olan dindar bir adam olan babası Mir Abdullah oluşturdu. Şair gençken Mir'in babası öldü. Mir, babasının ölümünden birkaç yıl sonra, eğitimini bitirmek ve kendisine maddi destek sunan müşterileri bulmak için Agra'dan Delhi'ye gitti (Mir'in birçok müşterisi ve onlarla olan ilişkisi, tercümanı C. M. Naim tarafından anlatılmıştır).

Bazı akademisyenler, Mir'in iki masnavisini (beyitlerle kafiyeli uzun anlatı şiirleri), Mu'amlat-e-ishq (The Stages of Love) ve Khwab o Khyal-e Mir'i ("Mir's Vision"), birinci tekil şahıs olarak Mir'in kendi erken aşk ilişkilerinden esinlenmiştir, ancak bir şairin tutkulu aşk ilişkisi ve deliliğe inişinin bu anlatımlarının ne kadar otobiyografik olduğu hiçbir şekilde açık değildir. Özellikle, Frances W. Pritchett'in belirttiği gibi, bu masnavilerden Mir'in sert portresi, sorgusu çok farklı bir şairi öneren Andalib Shadani'nin ayetinde saf erotizme verilen resme karşı yan yana getirilmelidir.

Mir hayatının çoğunu Babür Delhi'de yaşadı. O zamanlar Eski Delhi'deki Kuchha Chelan adresiydi. Ancak, Ahmed Şah Abdali'nin her yıl 1748'den itibaren Delhi'yi yağmalamasından sonra, hükümdarın daveti üzerine Lucknow'daki Asaf-ud-Daulah mahkemesine taşındı. Sevgili Delhi'nin yağmalanmasına tanıklık etmekten üzüntü duyarak duygularını bazı beyitleri aracılığıyla açığa çıkardı.

Mir, 1782'de Lucknow'a göç etti ve hayatının geri kalanında orada kaldı. Asaf-ud-Daulah tarafından nazikçe karşılanmasına rağmen, Lucknow sarayları tarafından eski moda olarak kabul edildiğini fark etti (Mir, yeni Lucknow şiirini küçümseyerek şair Jur'at'ın eserini şu şekilde reddediyordu: sadece 'öpmek ve sarılmak'). Mir'in patronu ile ilişkileri giderek gerginleşti ve sonunda mahkemeyle olan bağlantılarını kopardı. Mir son yıllarında çok yalnızdı. Sağlığı bozuldu ve kızının, oğlunun ve karısının zamansız ölümleri ona büyük sıkıntı verdi.

21 Eylül 1810 Cuma günü aşırı dozda aşırı dozdan öldü. Mezarı üzerine demiryolu rayları inşa edildiğinde mezar yerinin işareti modern zamanlarda kaldırıldı.

Ghalib ve Zauq çağdaş rakiplerdi ancak ikisi de Mir'in üstünlüğüne inanıyordu ve aynı zamanda Mir'in şiirlerinde üstünlüğünü kabul ediyordu.