History of Dominican Republic

جمهوری دومینیکن

تاریخ ثبت شده جمهوری دومینیکن در سال 1492 زمانی آغاز شد که کریستف کلمب، دریانورد متولد جنوا، که برای تاج کاستیل کار می کرد، در جزیره ای بزرگ در منطقه غربی اقیانوس اطلس اتفاق افتاد که بعدها به عنوان دریای کارائیب شناخته شد. ساکنان آن تاینو، مردم آراواکایی بود که بخش شرقی جزیره را Quisqueya (کیسکیا) می نامیدند که به معنای "مادر همه سرزمین ها" است. کلمب بی درنگ این جزیره را برای تاج اسپانیایی ادعا کرد و نام آن را La Isla Española ("جزیره اسپانیایی") گذاشت که بعداً به هیسپانیولا لاتین تبدیل شد. پس از 25 سال اشغال اسپانیا، جمعیت تاینو در بخش‌های تحت تسلط اسپانیایی‌ها از طریق نسل‌کشی به شدت کاهش یافت. با کمتر از 50000 نفر باقی مانده، بازماندگان با اسپانیایی ها، آفریقایی ها و دیگران مخلوط شدند و جمعیت سه جانبه دومینیکن امروزی را تشکیل دادند. آنچه که به جمهوری دومینیکن تبدیل شد، کاپیتانی ژنرال اسپانیایی سانتو دومینگو بود تا سال 1821، به استثنای مدتی به عنوان مستعمره فرانسه از سال 1795 تا 1809. سپس بخشی از هیسپانیولا یکپارچه با هائیتی از 1822 تا 1844 بود. در سال 1844، استقلال دومینیکن اعلام شد و جمهوری که اغلب تا اوایل قرن بیستم به عنوان سانتو دومینگو شناخته می شد، استقلال خود را به جز یک دوره کوتاه اشغال اسپانیا از 1861 تا 1865 و اشغال توسط ایالات متحده از 1916 تا 1924 حفظ کرد.

در طول قرن نوزدهم، دومینیکن‌ها اغلب در حال جنگ بودند، با فرانسوی‌ها، هائیتی‌ها، اسپانیایی‌ها یا بین خودشان می‌جنگیدند، که نتیجه آن جامعه‌ای بود که به‌شدت تحت تأثیر کائودیلوها بود، که گویی کشور پادشاهی شخصی آنها بود. بین سال‌های 1844 و 1914، جمهوری دومینیکن با 53 رئیس‌جمهور (تنها 3 نفر در حال تکمیل دوره‌های خود) و تصویب 19 قانون اساسی، تغییرات متعددی را در رهبری تجربه کرد. بسیاری از رهبران از طریق نیروی نظامی قدرت را به دست گرفتند. در حدود سال 1930، جمهوری دومینیکن خود را تحت کنترل دیکتاتور رافائل تروخیو یافت که تا زمان ترور وی در سال 1961 بر کشور حکومت کرد. خوان بوش در سال 1962 به عنوان رئیس جمهور انتخاب شد اما در سال 1963 در یک کودتای نظامی از قدرت خلع شد. در سال 1965، ایالات متحده آمریکا مداخله ای را در بحبوحه یک جنگ داخلی که توسط یک قیام برای بازسازی بوش برانگیخته شد، رهبری کرد. در سال 1966، کادیلو خواکین بالاگر در انتخابات ریاست جمهوری بوش را شکست داد. بالاگوئر در بیشتر 30 سال آینده زمانی که واکنش ایالات متحده به انتخابات ناقص او را مجبور به کاهش دوره ریاست جمهوری خود کرد، قدرت را در 30 سال آینده حفظ کرد. از آن زمان، انتخابات رقابتی منظمی برگزار شد که در آن نامزدهای اپوزیسیون برنده ریاست جمهوری شدند.