Stories Of Bohlool

بهلول در کوفه به دنیا آمد و نام اصلی او وهب بن عمرو است. هارون رشید از امام هفتم موسی کاظم (ع) از امنیت خلافت و سلطنت خود بیم داشت. از این رو در صدد نابودی امام برآمد. هارون حیله ای اندیشید که به وسیله آن حضرت را بکشد.

او تقصیر قیام را به گردن امام انداخت و از پرهیزگاران زمان خود - که از جمله بهلول - بود - خواستار حکم قضایی شد. همه حکم را دادند به جز بهلول که با این تصمیم مخالفت کرد.

فوراً نزد امام رفت و آن حضرت را از اوضاع و احوال آگاه ساخت و نصیحت و راهنمایی خواست. آن گاه امام به او فرمود دیوانه کن. بهلول به خاطر اوضاع به دستور امام دیوانه وار عمل کرد. با این کار از عذاب هارون نجات یافت. اکنون بهلول بدون ترس از خطر و به شیوه های سرگرم کننده خود را از ظلم ها حفظ کرد. او فقط با صحبت به خلیفه بدنام و درباریانش توهین می کرد. با وجود این، مردم به خرد و برتری برتر او اذعان داشتند. امروزه نیز بسیاری از داستان های او در مجالس نقل می شود و درس های ارزشمندی به شنوندگان می دهد.

بنابر روایتی رایج تر، عده ای از یاران و یاران خاص آن حضرت به دلیل عصبانیت خلیفه بر آنان نزد ایشان آمدند و از ایشان مشورت خواستند. امام با تنها حرف (جیم) پاسخ داد. همه آنها فهمیدند که همین است و سؤال دیگری نپرسیدند.

نصایح امام را هرکس به گونه ای متفاوت درک می کرد. یک نفر (جیم) را به معنای (جلا وطن) --تبعید گرفت. اندیشه دیگر (جبل) --کوه. بهلول آن را به معنای (جنون) - دیوانگی دریافت کرد. این گونه بود که همه یاران امام از بلا نجات یافتند. بهلول قبل از دیوانه شدن، عمری پر نفوذ و قدرت داشت، اما پس از اطاعت از فرمان امام،

روی از عظمت و شکوه دنیا برگرداند. در واقع، او دیوانه خدا شد. او که لباس های ژنده پوش می پوشید، مکان های متروک را بر کاخ های هارون ترجیح می داد، با یک لقمه نان بیات زندگی می کرد. او از هارون یا امثال او لطف نمی پذیرفت و به او وابسته نبود. بهلول به دلیل شیوه زندگی خود را بهتر از خلیفه و درباریانش می دانست.