IlmNahw

Het concept van Grammaticaal Staten is de hoeksteen van نحو. Zonder de juiste begrip van grammaticale staten kun je uiteindelijk zeggen De rat aten de kat wanneer je eigenlijk wilt zeggen De kat at de rat. Een vaak aangehaald voorbeeld hiervan is uit de koran:

... و اذابتلی اِبرهيمَربُّهُ ...

"En vergeet niet wanneer de Heer van Ibrahim hem getest ..." (Al-Baqarah: 124)

Let op de fatha aan het einde van اِبرهيمَ en de dhamma aan het eind van ربُّهُ (... Ibrahima Rabbuhu ...). Nu als iemand was om hetzelfde te zeggen als (... Ibrahimu Rabbahu ...), dat is, schakelt de fatha met de Dhamma, dat zou betekenen "Ibrahim getest zijn Heer", die de betekenis totaal zou veranderen [Dankzij Fajr die dit postte uitleg hier].

In het Engels zelden zien we zelfstandige naamwoorden veranderen van hun grammaticale structuur in zinnen, ongeacht of ze zijn subject, object, of een deel van het bezit in een zin. Neem bijvoorbeeld de volgende drie zinnen in het Engels:

Het huis viel

Ik ging het huis

Deur van het huis

Let op het zelfstandig naamwoord huis: het maakt niet uit hoe het zich voordoet in de zin (onderwerp in het eerste, object in de tweede, en bezitterig in de derde) zijn vorm verandert niet. Het woord huis blijft huis. Niet zo in het Arabisch! Het woord voor huis, البيت, zal grammaticaal veranderen (en niet structureel) wanneer de drie bovenstaande zinnen worden weergegeven in het Arabisch:

سقط البيت (dhamma eind البيت)

دخلت البيتَ (fatha eind البيت)

باب البيت (kasra eind البيت)

Dit is een klassiek voorbeeld van de verandering in grammaticale staat in de Arabische taal. Technisch gezien zijn er 4 grammaticale staten in het Arabisch:

رفع

نصب

جر

جزم