Lauryn Hill songs

Lauryn Hill brak door met de multi-platina-verkopende, Grammy-winnende groep The Fugees, maar met haar solodebuut The Miseducation of Lauryn Hill uit 1998 vestigde de zangeres, songwriter, rapper en producer zichzelf als een creatieve kracht. Ze integreerde met succes rap, soul en reggae in een enkelvoudig geluid. Eclectisch, opbeurend en krachtig, het album werd vaak door jongere artiesten als een toetssteen aangehaald. Na het succes was Hill een enigma, haar opgenomen output beperkt tot een live set, verspreide compilatie-optredens en een handvol samenwerkingen. Ontgoocheling over de entertainmentindustrie, samen met juridische problemen en grillige optredens, hebben de impact van haar werk uit de jaren 90 niet verminderd.

Gestompt op RealityGegroeid in South Orange, New Jersey, bracht Hill haar jeugd door met het luisteren naar de multi-genre, multi-generationele platencollectie van haar ouders. Ze begon al op jonge leeftijd met zingen en speelde kleine rollen op televisie (As the World Turns) en in film (Sister Act II: Back in the Habit). Haar on-again/off-again lidmaatschap van de Fugees begon op 13-jarige leeftijd, maar werd vaak onderbroken door zowel de acteeroptredens als haar inschrijving aan Columbia University. Na het ontwikkelen van een aanhang in het driestatengebied, werd de eerste release van de groep - het veel gehypte maar ongelijke album Blunted on Reality uit 1994 - gebombardeerd en veroorzaakte bijna een breuk. Maar met de multi-platina-release van 1996 The Score, werden The Fugees een van de meest prominente rapacts dankzij de hitsingles 'Killing Me Softly', 'Ready or Not' en 'No Woman, No Cry'.

Hill volgde het in augustus 1998 met The Miseducation of Lauryn Hill, haar eerste solo-release. Afgezien van een cover van "Can't Take My Eyes Off You", gepopulariseerd door Frankie Valli, werd elk nummer geschreven of mede geschreven door Hill. Ze werd ook gecrediteerd voor het arrangement en de productie van het hele album, dat doordrenkt was van haar old-school achtergrond, zowel muzikaal (de Motown-achtige meezinger van "Doo Wop [That Thing]") als tekstueel (het nostalgische "Every Ghetto , Elke stad"). Toen Miseducation gedurende het grootste deel van de herfst en winter van 1998 een lange heerschappij in de hitlijsten begon, werd Hill een nationaal media-icoon, terwijl tijdschriften, variërend van Time tot Esquire tot Teen People, wedijverden om haar op de cover te krijgen. Tegen het einde van het jaar, toen het album bovenaan de best-of-lijsten stond, werd ze gecrediteerd voor haar aandeel in het assimileren van hiphop in de mainstream. Het momentum culmineerde in de Grammy Awards van februari 1999, waarbij Hill vijf trofeeën van haar 11 nominaties mee naar huis nam, waaronder Album van het Jaar, Beste Nieuwe Artiest, Beste Vrouwelijke R&B Vocal Performance, Beste R&B-nummer en Beste R&B Album — de meest ooit voor een vrouw. Kort daarna lanceerde ze een veelgeprezen nationale tour met Atlanta-rappers OutKast.

MTV Unplugged No. 2.0Hill bleef haar solocarrière vormgeven, hoewel het een aantal belangrijke haken en ogen raakte. Ze kreeg te maken met een rechtszaak van muzikanten die beweerden dat ze geen volledige eer hadden gekregen voor hun werk aan Miseducation - een zaak die uiteindelijk buiten de rechtbank werd beslecht. Nadat sommige filmprojecten waren mislukt, trok ze zich terug uit de muziekscene terwijl ze haar gezin grootbracht en haar onderbreking gedeeltelijk toeschreef aan het feit dat ze zich te gecompromitteerd voelde. De dubbel-disc MTV Unplugged No. 2.0 verscheen in mei 2002 en documenteerde een rauw, diep persoonlijk optreden. Het kwam binnen op nummer drie, maar gleed al snel van de Billboard 200 af. Gedurende de volgende jaren waren haar opnames en optredens zeldzaam en grillig, met als hoogtepunt een Fugees-reünie voor Dave Chappelle's Block Party. In 2013 zat ze bijna drie maanden in de gevangenis voor belastingontduiking, maar na haar vrijlating was ze actiever. Het jaar daarop werd de Engelstalige versie van de Zweedse documentaire Concerning Violence uitgebracht met Hill als verteller. Ze produceerde en nam zes nummers op voor de 2015-release Nina Revisited: A Tribute to Nina Simone, inclusief interpretaties van "Feeling Good" en "Black Is the Color of My True Love's Hair".