Libro de Enoc + Audiolibro

Księga Henocha została przetłumaczona na język kastylijski z dwóch angielskich wersjach, pod redakcją Roberta H. Charles Hedley i F. Sparks, a od wersji francuskiej François Martin; trzy z kolei przetłumaczone z etiopskich rękopisach, sprawdził z greckich manuskryptów; również te wersje poprawione według arameos rękopisów z Qumran (4QEn - 4QEnastr), pod redakcją Józefa T. Milik, przetłumaczony na język kastylijski przez Garcia M. Florentine

Wiersze i asides zawarte w nawiasach [] najprawdopodobniej nie część książki, zwłaszcza „Rozdział 108”, który wyraźnie deklaruje się być początkiem innej książki. Są one jednak w kilku greckich manuskryptów etiopskich lub, więc zostały one uwzględnione w tym tłumaczeniu czytelnikom wyrobić sobie własny osąd o nim.

W odpowiednim wersecie przytoczono dodatkowe odniesienia do (odniesień do) innych książek.

Pierwsi chrześcijanie mieli wielkie uznanie dla Księdze Henocha, co zostało potwierdzone przez kanonicznych listach Jude (6 i 14-16) i 2 Piotra (2: 4) i nie-kanoniczne pisma Barnaby i Justyn Męczennik ( 100-165), Atenagoras (170); Tatiano (110-172); Ireneusz, biskup Lyonu (115-185); Klemens Aleksandryjski (150-220); Tertulian (160-230); Laktancjusz (260-325), a także tym Metodego Filippi, Minucius Felix, Commodian i Prisciliano (m, 385).