ںص ٮدوں ںٯاط - نص بدون نقاط

Pierwszym, który stawił kropkę w języku arabskim, jest Abu Al-Aswad Al-Du'ali, twórca gramatyki, który kropkę stawiał jedynie jako znak samogłosek w języku, zatem kropka od góry wskazuje fatha a dół wskazuje kasrę, a jeśli są dwie kropki, oznacza to dhammę.

Rysował te znaki czerwonym atramentem i zwykł mawiać do swego skryby: "Weź czerwony barwnik. Jeśli zobaczysz, że otwieram usta, żeby napisać list, upuść jeden z góry. Jeśli się stłucze, upuść jeden na dół. Jeśli połącz to, postaw kropkę przed literą. Jeśli podążę za którymkolwiek z tych ruchów, kropkuj dwie kropki. " Podyktował to. W ten sposób Święty Koran był kompletny, aż doszedł do końca Koranu, potem zaczął go ponownie przeglądać.”

Metoda Abu Al-Aswada Al-Du'aliego rozprzestrzeniła się, ale tylko w Koranie i nie była rozpowszechniana w gazetach ani książkach. Pisanie kontynuowano w tej formie aż do pojawienia się „Al-Khalil bin Ahmad Al-Farahidi” w drugim wiek AH. Ustawił dokładniejsze ustawienie niż Abu Al-Aswad Al-Du'ali i uczynił kropki małymi tysiącami. Pochylenie oznacza fatha, a umieszczenie małego yā pod literą jest oznaką kasra, a umieszczenie małego wa nad literą wskazuje na ḍammę. W przypadku tanween litera jest umieszczona dwukrotnie i jest on wielką zasługą umieszczenia hamzy i akcentu w języku arabskim. Dodał także związany ta', zaniedbany alif i skrócony alif.