ںص ٮدوں ںٯاط - نص بدون نقاط

คนแรกที่ใส่จุดในภาษาอาหรับคือ อบู อัล-อัสวัด อัล-ดุอะลี ผู้ก่อตั้งไวยากรณ์ เขาเพียงแต่ใส่จุดเพื่อเป็นสัญลักษณ์ของสระในภาษา ดังนั้น จุดที่จากด้านบนหมายถึงฟาธา และด้านล่างแสดงถึงกัสระ และหากมีจุดสองจุดก็แสดงถึงธรรมะ

เขาวาดรอยเหล่านี้ด้วยหมึกสีแดงแล้วพูดกับอาลักษณ์ว่า “จงเอาสีแดงมา ถ้าเห็นเราอ้าปากจะเขียนจดหมาย ให้หยดอันหนึ่งไว้ด้านบน ถ้ามันแตกให้หยดอันหนึ่งที่ด้านล่าง ถ้า เชื่อมต่อกันโดยใส่จุดไว้หน้าตัวอักษร ถ้าฉันทำตามการเคลื่อนไหวเหล่านี้ ให้จุดสองจุด” เขากำหนดมัน อัลกุรอานจึงเสร็จสมบูรณ์ในลักษณะนี้จนกระทั่งเขามาถึงตอนท้ายของอัลกุรอาน แล้วเขาก็เริ่มทบทวนอีกครั้ง”

วิธีการของอบู อัล-อัสวัด อัล-ดุอาลีได้เผยแพร่แต่เฉพาะในอัลกุรอานเท่านั้นและไม่ได้เผยแพร่ในหนังสือพิมพ์หรือหนังสือ การเขียนดำเนินต่อไปในรูปแบบนี้จนกระทั่ง “อัล-คอลิล บิน อะหมัด อัล-ฟาราฮิดี” เข้ามาในครั้งที่สอง ศตวรรษ AH เขาได้กำหนดการตั้งค่าที่แม่นยำกว่าของอบู อัล-อัสวัด อัล-ดุอาลี และกำหนดให้จุดเป็นพันเล็กๆ การเอียงเป็นการบ่งชี้ฟาธา และการวางยาอ์เล็กๆ ไว้ใต้ตัวอักษรเป็นการบ่งชี้ถึง กัสระและการโบกเล็กๆ เหนือตัวอักษรเป็นการบ่งชี้ถึง ḍamma ในกรณีของแทนวีน อักษรจะถูกวางสองครั้ง และเขามีเครดิตอย่างมากในการวางฮัมซาและความเครียดในภาษาอาหรับ เขายังกล่าวเพิ่มเติมว่า ผูกพันตา' อลิฟที่ถูกละเลย และอลิฟที่สั้นลง