백련초해 - 한자, 한문, 부수, 사자성어, 간체자

Baengnyeonchohae เป็นหนังสือที่คัดเลือกการศึกษา 100 เรื่องจาก Chileongosi และตีความเป็นภาษาเกาหลีเพื่อสอนบทกวีจีนสำหรับผู้เริ่มต้น เป็นที่ทราบกันดีว่ารวบรวมโดย Kim In-hu และตัวอักษรจีนแต่ละตัวในบทกวีจีนดั้งเดิมมีอักษรฮั่นและเสียง ดังนั้นมันจึงมีลักษณะตามตำราเรียนอักษรจีน

ในช่วงกลางของราชวงศ์โชซอน ในปีแรก ๆ ของ Injong, Myeongjong และ King Seonjo ลัทธิขงจื๊อใหม่ซึ่งเป็นอุดมการณ์พื้นฐานของประเทศอยู่ที่จุดสูงสุด Kim In-hu มาจาก Jangseong และยังเป็นอาจารย์ในรัชสมัยของพระเจ้า Injong และเขาเป็นนักวิชาการผู้ยิ่งใหญ่ที่ขอคำแนะนำจาก Gi-seung Ki เมื่อเขาโต้เถียงกับ Yi Hwang

Baeknyeonchohae เป็นหนังสือที่ครอบคลุมบทกวีจีนที่มีชื่อเสียงของเขา 100 บทและอธิบายเป็นภาษาเกาหลีซึ่งแพร่กระจายไปทั่วทะเลไปยังญี่ปุ่นและประเทศอื่น ๆ อย่างไรก็ตาม ประมาณ 25% ได้รับการระบุผ่านการค้นคว้าของนักวิชาการรุ่นเยาว์

นอกจากนี้ บทกวีจีนเรียกอีกอย่างว่า Dangeum และในเวลาว่างระหว่างการบรรยายเกี่ยวกับพระคัมภีร์ใน Seodang จะมีการอ่านหรือศึกษาบทกวีหลายร้อยบทซึ่งเรียกว่าการเรียงลำดับตัวอักษร สิ่งที่นำหน้า 'jamodeum' คือบทสวดพื้นฐานของการไล่ตาม 5 คำและ Baengnyeonchohae 7 คำ

ในทางกลับกัน Kite หมายถึงวลีที่มีตัวอักษรห้าหรือเจ็ดตัว กวีนิพนธ์จีนมีสองฉันท์และสี่ฉันท์ ในฉันท์หรือ สัมผัสใด ตัวอักษรสุดท้ายของฉันท์จะต้องอยู่ในหน่วยเดียวกันซึ่งข้อความภาษาจีนทั้งหมดแบ่งออกเป็น 106 กลุ่มเล็ก ๆ ซึ่งเรียกว่า สัมผัส โดยทั่วไป คำว่า 'removing' rhyme เป็นแนวทางการนำเสนอคำคล้องจองเพื่อใช้กับกวีนิพนธ์ และในบรรดาเสียงวรรณยุกต์ซึ่งเป็นตัวจำแนกการออกเสียงของอักษรจีนนั้น มีหลักการว่า แบน สูง ต่ำ คือ จากสูงไปต่ำ จากต่ำไปสูง จากสูงไปต่ำ และซ้ำกับความชัน ตามกฎบางอย่าง

กฎเหล่านี้เกี่ยวข้องกับความจริงที่ว่าบทกวีจีนเป็นเนื้อร้องมากกว่าบทกวี ในกวีนิพนธ์จีน กวีนิพนธ์ของราชวงศ์โจวและโชซาของราชวงศ์ชูปรากฏขึ้นเป็นครั้งแรก ในเวลานี้ มันเป็นกวีนิพนธ์อิสระ แต่หลังจากราชวงศ์ฮั่น มันก็เปลี่ยนเป็นกวีนิพนธ์ทั่วไป เช่น การจำนองและจังหวะ ในหนังสือกวีนิพนธ์ 'ผึ้ง' หมายถึงเพลงของสามัญชน และ 'A' หมายถึงเนื้อเพลงของงานเลี้ยงในศาล

การศึกษาบทกวีจีนใน Baengnyeonchohae นำมาจาก Hamryeon หรือ Jeonjeon ในบทกวีเจ็ดคำที่เขียนโดยกวีในยุคนั้น เช่น Li Baek, Du Fu และ Yu Jang-gyeong โดยทั่วไปแล้วการวิจัยจำแนกตามเนื้อหา โดยแสดงลำดับของ Hwa·San·Chun·Pung·Mon·Song·Juk·Kang·Ji บางรุ่นอาจมีรหัสสี เช่น สีขาว สีแดง และสีน้ำเงิน นอกจากนี้ อาจกล่าวได้ว่าหนังสือเล่มนี้มีลักษณะคล้ายคลึงกับของ Dusianhae โดยเลือกศึกษาจากคำและวลีทั้งเจ็ดในยุคนั้นและแนบคำและวลีเข้ากับพวกเขา นอกจากนี้ยังมีลักษณะของหนังสือเรียนอักษรจีนเช่น Cheonjamun, Yuhap และ Hunmongjahoe โดยที่ตัวอักษรจีนแต่ละตัวในบทกวีจีนมีเสียงและตัวฮั่น