Dans les Limbes, de Verlaine

Ağustos 1892'nin başında Verlaine, Philomène'in kendisini düzenli olarak ziyarete geldiği Broussais hastanesine girdi. 7 Ekim'de ayrılıyor; 2-14 Kasım tarihleri ​​arasında Hollanda'da çeşitli konferanslar verdi; ve 19 Aralık'ta tekrar hastaneye kaldırıldı. Ekim ayında yeni bir kitap yazmaya başlar: Dans les limbes. Hasta durumunu resmetmek ve içsel evrimini göstermek niyetindedir. Bu sefer çok iffetli bir kitap yazmak niyetinde: Dans les limbes. Limbo, ziyaretçisi olan hastanedir”. D Aralık ayında yayıncısına yüz ayet gönderir. 13 Ocak'ta bu kitabı bitirdiğini tahmin ediyor; Temmuz'da bir önsöz yazdı, ancak eser Léon Vanier ile birlikte Mayıs 1894'e kadar ortaya çıkmadı.

Verlaine, ziyaretleri onu rahatlatan ve ona biraz mutluluk veren Philomène'e minnettardır. Bu kadının nezaketi ve nezaketi, bazen onunla tartışsa bile, onu umut etmeye teşvik ediyor. Gökyüzü ile uçurum, iyi ile kötü arasında gidip geldiğini hissediyor. Philomene sayesinde dine dönüş şekilleniyor. Hastanede “Benedictine gibi” (I) yaşıyor, çalışıyor, okuyor, yazıyor. Philomène tarafından kendisine verilen "Cehennem" lakabını artık hak etmemek için çabalıyor ve sakin bir hayat hayal ediyor. Şiir X, Hikmet'in (III, VI) iki dizesini alır: “Hayat orada, basit ve sakin. Bu artık Verlaine'in en büyük arzusudur. Önsözde "Akşamın yatıştırıcısı" yazıyor. Şiirlerde sohbet havası vardır; Şiir IV hatta bir diyalog şeklini alır. Bu şiirlerin en iyileri, tıpkı şarkılar gibi, sekiz heceli (II, V, X, XI, XVI, XVII) ya da yedi heceli (VII, XIII) dörtlüklerden oluşan şiirlerdir. Son şiir, işlenen temanın ciddiyeti nedeniyle belirli bir güzelliğe sahip değildir: şair, şimdi tüm yaşamının bağlı olduğu kişiye acıma ve sevgi yakar.