Heer Waris Shah ( Real and Com

Heer Ranjha توسط Waris شاه نوشته شده است. برخی از مورخان می گویند که این داستان اصلی اثر شاه است که پس از عاشق شدن دختری به نام باگ بهاری نوشته شده است. [2] برخی دیگر می گویند که هیر و رنجها شخصیت های واقعی بودند که تحت سلسله لودی در هند در قرن 15 و 16 زندگی می کردند و واریش شاه بعدها از این شخصیت ها برای رمان خود که در 1766 نوشت استفاده کرد. وریش شاه می گوید که داستان معنای عمیق تری دارد. ، با اشاره به جستجوی بی وقفه ای که انسان نسبت به خدا دارد.

واریش شاه در جاندیالا شیر خان ، پنجاب ، پاکستان کنونی در یک خانواده معروف سید متولد شد و از فرزندان سید محمد المکی از طریق فرزندش سید بدرالدین بود. [2] پدرش گلشاه شاه و مادرش کمال بانو نام داشت. گفته می شود والدین واریس در جوانی فوت کرده اند. واریس سالها در جستجوی راهنمای معنوی کامل بود. واریش شاه خود را شاگرد یوسطی از کسور ، یعنی حافظ غلام مرتضی که از او تحصیلات خود را آموخت ، پذیرفت. واریس پس از اتمام تحصیلات خود به مالکا هانس ، روستایی در دوازده کیلومتری شمال پاکپاتان نقل مکان کرد. در اینجا او در یک اتاق کوچک ، در مجاورت یک مسجد تاریخی که اکنون مسجد واریش شاه نامیده می شود ، تا زمان مرگش اقامت داشت. [1] بعداً شاعران دیگر در طول تاریخ اشعار خود را در قیسا واریش شاه اضافه کردند. تخمین زده می شود که 11069 بیت جعلی [3] در معمول در دسترس قیسا واریس شاه وجود دارد. یکی از قدیمی ترین و دقیق ترین نسخه های قیسا واریس شاه که توسط کریپا رام [4] در سال 1916 منتشر شده است در کتابخانه عمومی پنجاب در لاهور موجود است.

بسیاری از آیات واریس شاه به طور گسترده در پنجاب در زمینه اخلاقی استفاده می شود ، به عنوان مثال:

مثال ها:

Naa adataan jaandiyan ne، Bhavein katiye poriyan poriyan ji (مرد هرگز عادت های خود را ترک نمی کند ، حتی اگر تکه تکه شود)

Waris rann، faqir، talwar، ghora؛ Chare thok eh kisse de yar nahin (واریس می گوید زن ، گدا ، شمشیر و اسب ، این چهار نفر هرگز دوست هیچکس نیستند)

Waris Shah faqir di aqal kithe؛ eh pattian ishq padhiyan hun (فراتر از حکمت صفحهیر واریس شاه است (نوشتن این آیه) ، (اما) این درسها توسط عشق تدریس می شود)

Eh roh qalboot da zikr sara nal aqal de mel bulaya ee (این کل مرجع در مورد ملاقات روح با الهی ، معشوق است که با حکمت بزرگ ساخته شده است)

Ajj Akan Waris shah nu (امروز ما با Dead Warris shah تماس می گیریم)

این شعر به تقسیم پاکستان و هند در سال 1947 اختصاص داده شده است و خونریزی و کینه از دین یکدیگر را به تصویر می کشد.