Men Malalaman

Assalamu'alaikum.

Bizning aziz kitobxonlarimiz uchun navbatdagi ajoyib kitob. Siz ushbu kitobdan o’qir ekansiz dungyoga boshqacha nigoh bilan qarashni boshlaysiz. O’zingiz uchun yangidan yangi fikirlarni kashf qilasiz. Siz uchun juda foydali kitob. Oxirigacha o'qishni maslaxat beramiz.

Malala Yusufzoy

Pria Malalaman

Tik turib taʼlim olgan va tolibonlar

tomonidan xoʻrlangan qizaloq

Ashar nobel

mukofoti laureati, 24 yashar pokistonlik Malala Yusufzoy

tomonidan yozilgan boʻlib, muallif bu asarda oʻz mamlakatidagi

qizlar taʼlimiga nisbatan toʻsqinliklar, ayollar huquqin

poymol boʻlishi haqida yozadi. Bir qancha qiyinchiliklar

tugʻilishiga qaramay, ilm olish hamda oʻzining va boshqalarning

huquqlarini himoya qilishdan chekinmagan Malala koʻplab yoshlarga

oʻrnak boʻladi degan umiddamiz.

Muqaddima: Hayotim oʻzgargan kun

Men yarim tunda yaratilgan mamlakatda tugʻilib qolgandekman. Oʻlim

yoqasiga kelib qolganim taxminan peshin vaqtiga toʻgʻri keladi.

Bundan bir yil oldin maktabga borish uchun uydan chiqib ketdim va

ortga qaytmadim. Tolibonlarning oʻqi koʻksimni teshib oʻtdi va

Pokistondan xushsiz holda olib chiqib ketildim. Baʼzi odamlar endi

hech qachon uyingga qaytmaysan, deb aytishadi, ammo men ich-ichimdan

qachondir qaytishimni qilamannya. Albatta, kindik qoni toʻkilgan

vatan bilan abadiy xayrlashishni hech kim xohlamasa kerak.

Har tong koʻzimni ochganimda mayda-chuyda buyumlarimga toʻla eski

xonamni, xonaning har yerida sochilib yotgan kiyimlarimni va tokchadan

oʻrin olgan maktabda qoʻlga kiritgan yutuqlarimni koʻrishni juda

xohlayman. Amunisi Svat vodiysida joylashgan uyim bu yerdan ancha

uzoqda ekanligi, boshqa mamlakatda yashayotganim va bu yerdagi vaqt

Pokistondan besh soat orqada ekanligi meni xafa qiladi. Sevimli

vatanim hozir men yashayotgan oʻlkadan ancha ortda qolgan. Anda tidak tahu

yashashi uchun zarur boʻlgan barcha qulayliklar mavjud. Kranni

burashingiz bilan xohlasangiz issiq, xohlasangiz sovuq suv keladi. Bu

yerdagi odamlar yogʻ lampalari nima ekanligini allaqachon unutib

yuborishgan – tungi chiroqlar koʻchalarni xuddi kunduzdagidek yoritadi.

AYoQShga borib gaz ballon toʻldirib kelishga hojat yoʻq – oshxonalarda

gaz plitalar mavjud va tabiiy gaz hech qachon uzilib qolmaydi. Zamon

shu qadar rivojlanib ketganidan odamlar ovqat pishirishga erinishadi

va tayyor ovqatlarni sotib olishni afzal koʻrishadi.

Derazani ochishim bilan osmonoʻpar binolar, har tomonga shoshilayotgan

mashinalar bilan toʻlib toshgan yoʻllar, tekis maysazorlar va odamlar

bilan gavjum piyodalar yoʻlakchalariga koʻzim tushadi. Koʻzimni yumaman

va sevimli vodiyimga qaytgandek boʻlaman: qorli togʻ choʻqqilari, zilol

suvli buloqlar, yam-yashil dalalar… Men bilan birga yashagan

insonlarni eslaganimda yuragim hapqirib ketadi. Sevimli

maktabimni, sinfdoshlarimni bir-bir koʻz oldimga keltiraman.

Doʻstlarim va oʻqituvchilarim bilan xayolda diydor koʻrishaman. Eng yaqin

dugonam Moniba men tomonga quchoq ochib keladi, bir chekkada oʻtirib,

dildan suhbat quramiz, yoshligimizdagi qiziqarli voqealarni eslab

kulishamiz…

Afsuski, birdan Birmingemdaligim xayolimga keladi…