Men Malalaman

Selamun Aleyküm.

Bizning aziz kitobxonlarımız uchun navbatdagi ajoyib kitob. Siz ushbu kitobdan o'qir ekansiz dungyoga boshqacha nigoh bilan qarashni boshlaysiz. O'zingiz uchun yangidan yangi fikrlarni keshf qilasiz. Siz uchun juda foydali kitob. Oxirigacha o'qishni maslaxat beramiz.

Malala Yusufzoy

Erkekler Malalamalı

Tik turib taʼlim olgan va tolibonlar

tomonidan xoʻrlangan qizaloq

asar nobel

mukofoti laureati, 24 yaşar pokistonlik Malala Yusufzoy

tomonidan yozilgan boʻlib, muallif bu asarda oʻz mamlakatidagi

qizlar taʼlimiga nisbatan toʻsqinlikler, ayollar huquqining

poymol boʻlishi haqida yozadi. Bir qancha qiyinchilikler

tugʻilishiga qaramay, ilm olish hamda oʻzining va boshqalarning

huquqlarini himoya qilishdan chekinmagan Malala koʻplab yoshlarga

oʻrnak boʻladi degan umiddamiz.

Mukaddime: Hayotim oʻzgargan kun

Men yarım tunda yaratilgan mamakatta tugʻilib qolgandekman. O'lim

yoqasiga kelib qolganim taxminan peshin vaqtiga toʻgʻri keladi.

Bundan bir yıl oldin maktabga borish uchun uydan chiqib ketdim va

ortga kaytmadim. Tolibonlarning oʻqi koʻksimni teshib oʻtdi va

Pokistondan xushsiz holda olib chiqib ketlendim. Baʼzi odamlar endi

hech qachon uyingga qaytmaysan, deb aytishadi, ammo men ich-ichimdan

qachondir qaytishimni his qilaman. Albatta, nazik qoni to'kilgan

vatan bilan abadiy xayrlashishni hech kim xohlamasa kerak.

Har tong koʻzimni ochganimda mayda-chuyda buyumlarimga toʻla eski

xonamni, xonaning har yerida sochilib yotgan kiyimlarimni va tokchadan

o'rin olgan maktabda qo'lga kiritgan yutuqlarimni ko'rishni juda

xohlayman. Ammo Svat vodiysida joylashgan uyim bu yerden ancha

uzoqda ekanligi, boshqa mamlakatda yashayotganim va bu yer dagi vaqt

Pokistondan besh soat orqada ekanligi meni xafa qiladi. Sevimli

vatanim hozir men yashayotgan oʻlkadan ancha ortda qolgan. Bu yerde inson

yashashi uchun zarur boʻlgan barcha qulaylıklar mavjud. Kranni

burashingiz bilan xohlasangiz issiq, xohlasangiz sovuq suv keladi. Bu

yerdağı odamlar yogʻ lampalari nima ekanligini allaqachon unutib

yuborishgan – tungi chiroqlar koʻchalarni xuddi kunduzdagidek yoritadi.

AyoQShga borib gaz ballon toʻldirib kelishga hojat yoʻq – oshxonalarda

gaz plitalar mavjud va tabiiy gaz hech qachon uzilib qolmaydi. zamon

shu qadar rivojlanib ketganidan odamlar ovqat pishirishga erinishadi

va tayyor ovqatlarni sotib olishni afzal ko'rishadi.

Derazani ochishim bilan osmonoʻpar binolar, har tomonga shoshilayotgan

mashinalar bilan toʻlib toshgan yoʻllar, tekis maysazorlar va odamlar

bilan gavjum piyodalar yo'lakchalariga ko'zim tushadi. Ko'zimni yumaman

va sevimli vodiyimga qaytgandek boʻlaman: qorli togʻ choʻqqilari, zilol

suvli buloqlar, yam-yashil dalalar… Men bilan birga yashagan

Insonlarni eslaganimda yuragim hapqirib ketadi. Sevimli

maktabimni, sinfdoshlarimni bir-bir koʻz oldimga keltiraman.

Doʻstlarim va oʻqituvchilarim bilan xayolda diydor koʻrishaman. Eng yaqin

dugonam Moniba men tomonga quchoq ochib keladi, bir chekkada oʻtirib,

dildan sohbet quramiz, yoshligimizdagi qiziqarli voqealarni eslab

kulishamiz…

Afsuski, birdan Birmingemdaligim xayolimga keladi…