القرأن الكريم بدون نت - (11) Q

Sura Al-Alaq: „Recytuj w imieniu swojego Pana, który stworzył” Quraan Majeed

Sura Al-Alaq (96: 1) -اقْرَأْ بِاسْمِ رَبِّكَ الَّذِي خَلَق

„Recytuj w imieniu swojego Pana, który stworzył” Quraan Majeed (96: 1)

Koran (/ kɔːrˈɑːn / kor-AHN; arabski: القرآن, romanized: al-Qurʼan Arabska wymowa: [alqur'ʔaːn], dosłownie oznaczający „recytację”), również romanizowany Koran lub Koran, jest centralnym tekstem religijnym islamu, który muzułmanie uważają za objawienie od Boga (Allaha). Jest powszechnie uważany za najlepsze dzieło w klasycznej literaturze arabskiej. Nieco krótszy niż Nowy Testament, jest podzielony na 114 rozdziałów (arab. سورة surah, liczba mnoga سور sur) - nie według chronologii lub tematyki, ale według długości surah (z pewnymi wyjątkami). Sura są podzielone na wersety (arabski: آية ayah, liczba mnoga آيات ayat).

Ktoś, kto zapamiętał cały AlQuran, nazywa się hafiz. Koraniczny werset (ayah) jest czasami recytowany ze specjalnym rodzajem elokucji zarezerwowanym do tego celu, zwanym tadżwid (tajweed). Podczas miesiąca Ramadan muzułmanie zazwyczaj kończą recytację całego Koranu podczas modlitw tarawih (namaz / salah / salat / solat). W celu ekstrapolacji znaczenia określonego wersetu Koranu większość muzułmanów polega na egzegezie lub tafsir / tafsiir.

Właściwe recytowanie Koranu jest przedmiotem odrębnej dyscypliny o nazwie tajwid / tajweed, która określa szczegółowo, w jaki sposób należy recytować Koran, jak wymawiać każdą sylabę, potrzebę zwrócenia uwagi na miejsca, w których powinna istnieć pauza, do elekcji, gdzie wymowa powinna być długa lub krótka, gdzie litery powinny być brzmiące razem i gdzie powinny być oddzielone itp. Można powiedzieć, że ta dyscyplina bada prawa i metody właściwego recytowania Mushafa i obejmuje trzy główne obszary: właściwą wymowę spółgłosek i samogłosek (artykulacja fonemów Koranu), zasady pauzy w recytacji i wznowienia recytacji oraz muzyczne i melodyjne cechy recytacji.

Aby uniknąć niepoprawnej wymowy, recytatorzy, którzy nie są native speakerem języka arabskiego, przechodzą program szkoleń w krajach takich jak Egipt czy Arabia Saudyjska. Recytacje kilku egipskich recytatorów, takich jak El Minshawy, Al-Hussary, Abdul Basit, Mustafa Ismail, miały duży wpływ na rozwój sztuki recytacji. Azja Południowo-Wschodnia znana jest ze światowej klasy recytacji, o czym świadczy popularność recytatorów, takich jak Maria Ulfah z Dżakarty.

Oprócz podziału na rozdziały i niezależnie od tego, istnieją różne sposoby podziału Koranu na części o w przybliżeniu jednakowej długości dla wygody czytania. 30 juzów (liczba mnoga ajza) można wykorzystać do odczytania całego Koranu w ciągu miesiąca. Niektóre z tych części są znane pod nazwami - które są pierwszymi słowami, od których zaczyna się juz. Juz jest czasem dalej dzielony na dwa hizb (liczba mnoga ahzab), a każdy hizb jest podzielony na cztery rubʻ al-ahzab. Koran jest również podzielony na siedem w przybliżeniu równych części, manzil (liczba mnoga manazil), aby można go było recytować w ciągu tygodnia.

Muqattaʿat (arab. حروف مقطعات ḥurūf muqaṭṭaʿāt „rozłączone litery” lub „rozłączone litery”; także „tajemnicze litery”) to kombinacje od jednej do pięciu liter arabskich, występujące na początku 29 ze 114 rozdziałów Koranu po basmala. Litery są również znane jako fawatih (فواتح) lub „otwieracze”, ponieważ tworzą werset otwierający ich surę. Cztery sura są nazwane po ich muqatta'at, Taha (Ta-Ha), Yaseen (Yasin / Ya-sin), Sad i Qaf. Pierwotne znaczenie liter nie jest znane. Tafsir (egzegeza) zinterpretował je jako skróty dla imion lub cech Boga lub dla imion lub treści odpowiednich sur.

Do innych wczesnych egzegetów należało kilku Towarzyszy Mahometa, takie jak Abu Bakr, „Umar ibn al-Khattab,„ Uthman ibn ”Affan, Ali ibn Abi Talib,„ Abdullah ibn Mas'ood, ʻAbdullah ibn Abbas, Ubayy ibn Kaʻb, Zayd ibn Thaabit.