地心啟示錄

„Centralny Chaos: Karnawał Błota i Siarki”

Kiedy niebo nad nami eksploduje w drobny mak, a ziemia zieje palącym ziewnięciem z rozwartej paszczy – gratulacje, jesteś nowym władcą tych podziemnych szczurów.

Zapomnij o tych pozłacanych insygniach lorda; teraz jedyne, co musisz udowodnić, to skórzane buty poplamione lawą i wygłodniałe oczy ocalałych. W tej piekielnej dziurze „Centralnego Chaosu” nie ma podręcznika strategii, tylko jedna żelazna zasada: naucz się drzemać pośród siarkowego zapachu, albo staniesz się śladem po oparzeniu na kamiennym murze.

[Świat jest zgniłym jabłkiem, a my żremy jego rdzeń.]

Nie spodziewaj się magicznej epopei. Ze średniowiecza pozostały tu jedynie na wpół złamane włócznie i spleśniałe modlitewniki. Powierzchnia? To roztopione słońcem masło. Teraz jesteśmy wtuleni w pachę Ziemi, gdzie kamienie oddychają, grzyby przeklinają, a nawet płynąca woda nie jest wodą. To kwas zmiękczający kości. Najgorsze ze wszystkiego, to ten cholerny upał geotermalny. To tak, jakby olbrzym gotował tam na dole bulion, a my jesteśmy fasolami w garnku.

Musisz poprowadzić te skomlące, nieszczęsne dusze w poszukiwaniu jedzenia, wykopać dziury, żeby oddychać i, przy okazji, dowiedzieć się: Kto zrobił dziurę w niebie? Ale powiedzmy sobie jasno, prawda może być jeszcze bardziej obrzydliwa niż ślimaki pod ziemią.

[Każdy restart to nowy sposób na życie (lub śmierć)]

Mapa tego odludnego miejsca jest jak graffiti szaleńca, zmieniające się za każdym razem, gdy otwierasz oczy. W jednej chwili zbierasz świecące kamienie, w następnej wpadasz w dół pełen wrzeszczących pnączy. Możesz natknąć się na szalonego mnicha w hełmie z metalowego wiadra, który wymieni cię na zardzewiały krzyż za chleb. Albo możesz natknąć się na terytorium pewnej frakcji — patrzą na ciebie jak głodny wilk wypatrzony na tłustą owcę.

Pamiętaj: Nie oszczędzaj zasobów; możesz ich już nie zobaczyć żywych. Ale też ich nie marnuj. W końcu kęs jedzenia może utrzymać kogoś przy życiu przez kolejny dzień, albo oszczędzić ci kilku ciosów, gdy będziesz zatłuczony na śmierć.

[Przetrwanie? To tylko układ z błotem i diabłem.]

Przetrwanie tutaj wymaga prawdziwych umiejętności:

Poszukiwanie złomu: Kryształy mogą wzniecić ogień, czerstwy chleb może napełnić żołądek, a nawet ostry kamień może pomóc ci przebić dziurę w nocnym potworze.

Zbuduj schronienie: Nie przejmuj się, że jest nędzne, o ile blokuje szczelinę ziejącą lawą. Zbuduj nędzny warsztat, pomajstruj w nim i zrób nędzny wachlarz, żeby się ogrzać. Możesz nawet przetrwać trzy dni dłużej.

Wędrówka: Zanurz się w ciemne jaskinie; Możesz natknąć się na kilka nieskorodowanych złotych monet albo wejść do toalety starożytnej cywilizacji. Malowidła ścienne w środku mogą skrywać strategię ratowania życia.

Walka: Te ośmionożne stworzenia to nic wielkiego; prawdziwy problem tkwi w innych ocalałych. Ukradną ci wodę, ogień, a nawet skłamią, żeby cię zabić. Współpraca? Jasne, o ile upewnisz się, że facet za tobą nie celuje w ciebie nożem.

[Walka? Używanie mózgu jest lepsze niż pięści.]

Nie myśl, że możesz po prostu machnąć kijem i uderzyć mocno. Walka tutaj wymaga kalkulacji: niech szybcy biegacze zwabią potwory, niech silni przyjmą obrażenia, a potem niech ten z umiejętnością łamania magii zakradnie się od tyłu i strzeli strzałami. Setki ludzi, każdy z własnymi, unikalnymi sztuczkami; umiejętnościami? Po prostu sposobem na „sypnięcie potworowi piaskiem w oczy”. Ten rodzaj brudnej sztuczki właśnie stał się jeszcze lepszy. A, i nie wyrzucaj żadnych śmieci, które znajdziesz, bo jeden z nich może sprawić, że twoje bąki staną się trujące.

[Zmęczony? Po prostu połóż się i udawaj martwego.]

Nie masz czasu na oglądanie? Spokojnie. Po prostu wyrzuć tych idiotów i idź spać. Kiedy się obudzisz, możesz znaleźć na wpół zjedzony kawałek suszonego mięsa albo uświadomić sobie, że brakuje dwóch osób – nieważne, liczą się żywi.

[Kolekcjoner? Tu jest góra śmieci.]

Chcesz zebrać wszystkie dziwne postacie? Jasne, jest ten krzepki facet w spódnicy i dziewczyna, która potrafi otwierać zamki włosami. Umiejętności? Od „udawania skały” po „szeptanie do nietoperzy” – jest wszystko. Artefakty? Tylko zardzewiałe hełmy i obtłuczone kubki – ale załóż je, użyj, a możesz przejść od „umierania” do… „Będą żyć dłużej”.

Ogień pod ziemią pali im się do spodni. Jak planujesz zabić tych ludzi? O nie, w jaki sposób zamierzasz utrzymać ich przy życiu?